Saturday, January 31, 2009

An example how one should not...

Often we get examples how one should write in media. Here is an example, which can definitely stand opposite to a good writing. This is a cinema review. If you get even a slightest hint on what the movie is about, please convey the same to these bloggers as well. Thank god this film critic (?) is not in Times of India. Otherwise friends in Times of India (Kannada) would have preferred to resign instead of taking the task of translating this review.

Following is the review of Telugu movie Arundhati, appeared in Deccan Herald on January 31. http://deccanherald.com/Content/Jan312009/movies20090130115619.asp


Arundhati
S Viswanath
Telugu (A)

Cast: Anushka, Sonu Sood, Deepak, Sayaji Shinde, ManoramaDirector: Kodi Ramakrishna

Antiquated and anachronistic. Antediluvian and abrasive that’s Arundhati assaulting avowed audiences this week. Oh! His Almighty in merciful heaven what in the name of devilry has director Kodi Ramakrishna delivered. A deviant, diabolic and destructive kinky kitsch caught in time-warp that tosses viewers into mindless, medieval madness. Billed as balderdash that broke boxoffice in neighbouring Andhra, Ramakrishna’s Arundhati is a brazen blood-curdling bunkum, gory and ghoulish as can be. Death, defiance, debauchery and destruction singe the screen in this savage saga of resurrection and revenge where a rakish and rascally Rasputin aka Pasupathy runs riot. In the fictitious fiefdom of Gadwal, ravishing every soul in sari or skirt is this lunatic libertine’s lusty sport supported by vengeful vixen of a mother. But a feisty and fearless Jejamma jousts to end Pasupathy’s pleasurable pursuits entombing the death deified pagan. How the ghost of Pasupathy frees itself from deathly vault to seek vengeance again and Jejamma (reborn as Arundhati bethrothed of Rahul) consigns Pasupathy to eternity forms the pivot of Ramakrishna’s wicked, wierd and witchy, revolting royal renzevous. Having hovered through the byzantine and bloody heath of fog, foul and filthy air, braved the lashings and larcerations of thunder, lightning and rain, as witches of Macbeth’s lament, you valorously wallow adios to Arundhati after the hurly-burly’s done and battle’s lost and won.
Amen and alleluia you are still alive and about.

Thursday, January 29, 2009

ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಮತ್ತು ಯಡ್ಯೂರಪ್ಪ

ಯಡ್ಯೂರಪ್ಪನವರೆ, ತಾವು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬೆಳಗಾವಿಯಲ್ಲಿ ವಿಧಾನಸಭೆ ಅಧಿವೇಶನ ನಡೆಸಿದಾಗ ಹತ್ತುದಿನವೂ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಮದ್ಯಪಾನದ ಸಮಾರಾಧನೆಯನ್ನೇ ನಡೆಸಿದಿರಲ್ಲಾ, ಅದು ಯಾವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಭಾಗ? ಅದು ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಅಲ್ಲವೆ?
ಎರಡು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಜಸ್ಥಾನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಗೆಹ್ಲೋಟ್ ಪಬ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಇತಿ ಶ್ರೀ ಹಾಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಗುಟುರಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಹುಡುಗ-ಹುಡುಗಿ ಕೈ-ಕೈ ಹಿಡಿದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವುದನ್ನು ಸಹಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವಂತೆ. ಅದು ಅವರ ಸಮಸ್ಯೆ.
ಅವರ ಮಾತಿನಿಂದ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಆದವರಂತೆ ಯಡ್ಯೂರಪ್ಪನೂ ಅದೇ ರಾಗ ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಇಬ್ಬರೂ ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಗೆ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ತೀವ್ರವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸುವ ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಅಂದರೇನು?
ಪಬ್ ಎಂದರೆ ಆಲ್ಕೋಹಾಲ್ ಪಾನೀಯಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸಲು ಅಥವಾ ಕೊಳ್ಳಲು ಸರಕಾರದಿಂದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದ ತಾಣ. ಹದಿನೆಂಟು ದಾಟಿದ ಹುಡುಗ, ಹುಡುಗಿ, ಮಧ್ಯವಯಸ್ಕ, ಹಿರಿಯ ನಾಗರಿಕ... ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪಬ್ ಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವವರು ಕುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಹರಟುತ್ತಾರೆ. ಅಥವಾ ಹರಟುತ್ತಾ ಕುಡಿಯುತ್ತಾರೆ, ಹಾಡುತ್ತಾರೆ, ಕೇಕೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ.. - ಇದನ್ನೇ ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈಗ ಹೇಳಿ ಈ ಪಬ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದ ಯಾರಿಗೆ ಹಾನಿ? ಅದನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿ ಇವರು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುವುದು ಯಾರನ್ನು?
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹೀಗೆ ಯುವ ಜನಾಂಗ ಕುಡಿತದ ಮೊರೆಹೋಗಿ ತಮ್ಮ ಅಮುಊಲ್ಯ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಳುಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಇವರ ಆಲೋಚನಾ ಪರಿಗೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಣ.
ಆದರೆ, ಯಡ್ಯೂರಪ್ಪನವರೆ, ತಾವು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬೆಳಗಾವಿಯಲ್ಲಿ ವಿಧಾನಸಭೆ ಅಧಿವೇಶನ ನಡೆಸಿದಾಗ ಹತ್ತುದಿನವೂ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಮದ್ಯಪಾನದ ಸಮಾರಾಧನೆಯನ್ನೇ ನಡೆಸಿದಿರಲ್ಲಾ, ಅದು ಯಾವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಭಾಗ? ಅದನ್ನು ಪಬ್ ಕಲ್ಚರ್ ಎನ್ನದೆ ಮತ್ತೊಂದು ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತೀರಾ?
ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿರುವುದು, ನಾವು ಹೇಗೆ ಬದುಕುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಆ ರೀತಿ ಬದುಕುವುದರಿಂದ ಇತರರಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯೇ? ಇತರರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಮಾಡುವಂತಹ ವರ್ತನೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮೊದಲು ಶ್ರೀರಾಮ ಸೇನೆ, ಬಜರಂಗ ದಳ ಹುಡುಗರ ವರ್ತನೆಗಳಿಂದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕರಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೊದಲು ಅಂಥವರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಇತಿ ಶ್ರೀ ಹಾಡುವುದರ ಗಮನಕೊಡುವುದು ಇಂದಿನ ಅಗತ್ಯ.

Monday, January 26, 2009

ನಿಮ್ಮದು ಯಾವ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮಿಸ್ಟರ್ ಪಾಲೆಮಾರ್?

ಸೋಮವಾರ ಮಾಧ್ಯಮದವರಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ ಪಾಲೆಮಾರ್ ಹೇಳ್ತಾರೆ - "ಇಂತಹ ಪಬ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಮ್ಮದಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಅಶ್ಲೀಲವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುವುದನ್ನು ನಾವು ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ ". ವಿವಿಧತೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತೆ ಸಾಧಿಸಿರುವ ದೇಶ ನಮ್ಮದು ಎಂದು ದೇಶವೇ ಗಣರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿರುವಾಗ, ಈ ನೆಲದ ಜನ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ ಮಂತ್ರಿಯೊಬ್ಬ ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ಹೀಗೆ. ನಾವೀಗ ಕೇಳಲೇ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ - "ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಹೀನಾಮಾನ ಥಳಿಸಿ, ಅವರ ಮೇಲೆ ಬಲಾತ್ಕಾರ ಮಾಡುವುದು ನಿಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೇ ಮಿಸ್ಟರ್ ಕೃಷ್ಣ ಪಾಲೆಮಾರ್?"

ಅಮಾಯಕ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಥಳಿಸಿ, ಕೆಮರಾಗಳ ಎದುರು ಅವರ ಉಡುಪುಗಳನ್ನು ಕಳಚಿದ ಗೂಂಡಾಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಶಿಸ್ತುಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಿ ಎಂದರೆ, ಪಬ್...ಅಶ್ಲೀಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿ.. ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಉಪದೇಶ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಈ ಮಂತ್ರಿ. ಇನ್ನು ಈ ನಾಡಿನ ಗೃಹಮಂತ್ರಿ ಹೇಳಿದ್ದೇನು "ನೀವು ಟಿವಿ ಚಾನೆಲ್ ನವರು ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನೋಡಿದರೆ ಇದರ ಹಿಂದೆ ರಾಜಕೀಯ ಕೈವಾಡ ಇದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ". - ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಮಂತ್ರಿ ನೀಡುವ ಹೇಳಿಕೆಯೇ ಇದು?

ಅತ್ತ ಆ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಉಸ್ತುವಾರಿ ಸಚಿವ ಅಶ್ಲೀಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಾವು ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ದಾಳಿಕೋರರ ವಕ್ತಾರರಂತೆ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಇತ್ತ ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಚಾರ್ಯರ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರ ಮನೆಮಗಳು ಇಂತಹ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಥಳಿತಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದರೆ, ಹೀಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಿರಾ?

ದಿ ಹಿಂದು (ಮಂಗಳವಾರ) ಮುಖಪುಟ ವರದಿ, ಅಂದು ಶನಿವಾರ ಎಮ್ನೇಸಿಯಾ ಪಬ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಸವಿವರವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಶ್ರೀರಾಮ ಸೇನೆ ಹುಡುಗರು, ಕೆಲ ಹುಡುಗಿಯರ ಬಟ್ಟೆ ಎಳೆದಾಡಿದರು, ಮನಸೋ ಇಚ್ಛೆ ಥಳಿಸಿದರು. ಅವರ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹುಡುಗರನ್ನೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಇದೆಲ್ಲವೂ ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲೆಂದು ಮಾಧ್ಯಮದವರನ್ನೂ ಬರಲು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅದೇ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಇನ್ನೊಂದು ಖಾಸಗಿ ಪಾರ್ಟಿಮೇಲೆ ದಾಳಿಯಾಗಿದೆ. ಆ ದಾಳಿಯ ಹೊಣೆಯನ್ನೂ ಇದೇ ಸೇನೆಯ ಮುಖಂಡ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಯಾರು ಹೊಣೆ ಎನ್ನುವುದು ಇನ್ನು ತನಿಖೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೆ? ಇಂತಹ ದಾಳಿಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಮೋದ್ ಮುತಾಲಿಕ್ ಎಲ್ಲಾ ಸುದ್ದಿವಾಹಿನಿಗಳ ದೂರವಾಣಿ ಕರೆಗೆ ನಿಲುಕುತ್ತಾರೆ ಎಂದಾದರೆ, ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಬಂಧಿಸಲು ಏನಡ್ಡಿ?

ಮಾಧ್ಯಮಗಳು

ಡಿಜಿಪಿ ಶ್ರೀಕುಮಾರ್ ಮುಖ್ಯಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದನ್ನು ಎತ್ತಿದ್ದಾರೆ. "ಇಂತಹ ದಾಳಿ ಬಗ್ಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಪೊಲೀಸರಿಗೇಕೆ ತಿಳಿಸಲಿಲ್ಲ? ನಿಮ್ಮದು ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಡವಳಿಕೆ ಅಲ್ಲವೇ?"

ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಧಾವಿಸುವ ಮುನ್ನ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಬೇಕಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದು ಸರಿಯೇ. ಆದರೆ, ದಾಳಿಕೋರರ ಹಿಂಡು ನಾವೀಗ ಗೂಂಡಾಗಿರಿ ಮಾಡಲು ಹೊರಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಊರತುಂಬ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬರುವ ತನಕ ತಮ್ಮ ಇಂಟೆಲಿಜೆನ್ಸ್ ವಿಂಗ್ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು ಸ್ವಾಮಿ?

ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಜನರಿಗೆ ಸುದ್ದಿ ಮುಟ್ಟಿಸುವ ತವಕದಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ. They are not police informants.

ಹಿಂದೆ ಇಂತಹದೇ ಅನೇಕ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಪೊಲೀಸ್ ನಡೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಪರಿ ಮಾಧ್ಯಮದವರಿಗೆ ಬೇಸರ ತಂದಿರಬಹುದು. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಅವರೂ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹೇಳುವ ಉಸಾಬರಿಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗೊಂದು ಪಕ್ಷ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿದ ನಂತರ, ಅಲ್ಲಿ ಆ ಘಟನೆ ಆಗದೇ ಹೋದರೆ - ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಪತ್ರಕರ್ತರಲ್ಲೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ ನೋಟಿಸ್ ಜಾರಿಮಾಡುವ 'ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ' ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.

Sunday, January 25, 2009

ಅವರ ಸಾವು ಸಾವೇ ಅಲ್ಲವೇ?

ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಸಾವಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲವೇ? ಅಥವಾ ಅವರ ಸಾವು ಸಾವೇ ಅಲ್ಲವೇ? ೩೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಜಲಸಮಾಧಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಸೇತುವೆ ಕುಸಿತವನ್ನು ’ವಂಡರ್’ ಎಂದೇ ಕರೆಯುವ ಅಧಿಕಾರಿವರ್ಗ, ಸಚಿವರುಗಳು ’ದೋಣಿ ವಿಹಾರ’ ನಡೆಸುವುದನ್ನು ಪರಿಶೀಲನೆ, ರಕ್ಷಣಾ ಕಾರ್ಯ ಎಂದು ವರ್ಣಿಸುವ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ನೀಡುವ ಅಂಕೆ-ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನೇ ಉದ್ಧರಿಸಿ, ೭ಜನ ಕಾಣೆಯಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಬರೆದು ಕೃತಾರ್ಥರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸು ವಿಹ್ವಲಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ, ಪಿಚ್ಚೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ನಡುವಳಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಖೇದವಾಗುತ್ತಿದೆ. ವಿಷಯ ಇದು: ಹಂಪಿ ತಳವಾರ ಘಟ್ಟ-ಆನೆಗೊಂದಿ ಸೇತುವೆಯ ಉಳಿದ ಕಾಮಗಾರಿಯು ಗುರುವಾರ ಭರದಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕುಸಿಯಿತು. ಕುಸಿತದಲ್ಲಿ ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತಾಯಿ ತುಂಗಭದ್ರೆ ಅಪೋಶನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಳು. ಇರುವೆಯಂತೆ ಜನರು ನದಿಯೊಳಗೆ ಬಿದ್ದು ಸೇತುವೆಯಡಿ ಸಿಕ್ಕು ಜಲಸಮಾಧಿಗೊಂಡರು. ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದರ್ಶಿಗಳು, ಬದುಕಿ ಉಳಿದ ಗಾಯಾಳುಗಳು ಇದನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುವಂತೆ ಹೇಳುವದನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳದೇ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿ ಬರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅದನ್ನೇ ’ಅಥೆಂಟಿಸಿಟಿ’ ಎನ್ನುವ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಕನಿಷ್ಠ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾದರೂ ಬರಬಾರದೇ? ಜನರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಪಾಪ, ಮುಗಿಲು ಮುಟ್ಟಿದ ರೋಧನ, ಹೃದಯ ವಿದ್ರಾವಕ ಇತ್ಯಾದಿ॒ಸೇತುವೆ ಯಾಕೇ ಕುಸಿಯಿತು? ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಮಗಾರಿ ಯಾಕೇ ಕೈಗೊಂಡರು? ಮುಖ್ಯ ಕೆಲಸಗಾರರಾಗಿದ್ದ ಆಂಧ್ರ, ಬಿಹಾರದ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರು? ಸೇತುವೆಯ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಕಬ್ಬಿಣ, ಮರಳು, ಸಿಮೆಂಟ್ ದಾಸ್ತಾನು ಸೇರಿದಂತೆ ಭಾರಿ ಯಂತ್ರಗಳು, ಒಂದು ಲಾರಿ, ಟಾಟಾಸುಮೋ ವಾಹನಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ೮೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು. ೮೦ಟನ್‌ಗಿಂತಲೂ ಅಧಿಕ ಭಾರ ಒಂದೆಡೆ ಶೇಖರಣೆಯಾಗಿದ್ದು ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಎಲ್ಲವೋ ಮುಳುಗಿದಾಗ ಜನರು ಬದುಕಿ ಉಳಿಯುತ್ತಾರೆಯೇ ಕನಿಷ್ಠ ಇಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನಾದರೂ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಹೊಸ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ವರದಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಧಿಕೃತತೆಯನ್ನು ಬೆನ್ನತ್ತಿರುವ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ಮುತ್ತಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವದನ್ನು ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ ಬರೆಯುವದನ್ನು ರೂಢಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವಾಗ ಇಂತಹವರಿಂದ ಮತ್ತೇನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಜೈ ಎನ್ನೋಣವೇ?

Wednesday, January 21, 2009

Alva's new REAL role!

You remember Margaret Alva? Till recently she was a powerful lady in the Congress - high command and the AICC general secretary, in charge of party affairs in many states including Maharashtra. Of late, she is not seen in meda. She has been sidelined in the party following her remarks on issuing tickets in the previous assembly elections in Karnataka.
On Wednesday evening (Jan 21) she was sharing dais with her sons Nikhil Alva in a programme is one of the posh hotels in the capital - New Delhi. Margaret Brothers, owned by her family, announced launch of an entertainment channel - REAL - in association with Time Warner, one of the leading company in the entertainment world.
Margaret family people have been running Meditech, a production house in Mumbai for the last 18 years. The channel is expected to be launched by March this year. For sometime the channel would be available free and then it would be turned into a pay-channel.
Can we say Margaret Alva is the second Kannadati to be involved in launching an entertainment channel after newly-elected MLA Anita Kumaraswamy, who is MD of Kasturi?

Friday, January 16, 2009

ಔಟ್ ಲುಕ್ ಮನಿ ಸಂಪಾದಕಿ ಔಟ್ !

ಔಟ್ ಲುಕ್ ಮನಿ ಸಂಪಾದಕಿ ಮೋನಿಕಾ ಪತ್ರಿಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರನಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ತಾವು ಪತ್ರಿಕೆ ತೊರೆಯಲು ಕಾರಣವಾದ ಅಂಶಗಳ ಕುರಿತು ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಇ-ಮೇಲ್ ಒಂದನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆಧುನಿಕ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಕಾರ್ಪರೇಟ್ ಜಗತ್ತಿನ ನಡುವೆ ಸಿಲುಕಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ದ್ವಂದ್ವ, ತೊಳಲಾಟಗಳನ್ನು ಈ ಪತ್ರ ಧ್ವನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಜಾಗತಿಕ ಆರ್ಥಿಕ ಹಿಂಜರಿತದ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಪತ್ರಕರ್ತರ ಮೇಲೂ ಪ್ರಭಾವಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಈ ಪತ್ರ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಪತ್ರಕರ್ತರು ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ ಮಾಲೀಕರ ಕೈಸೆರೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ತನ್ನತನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರಷ್ಟೇ ಅವರ ವೃತ್ತಿಜೀವನ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ತಲುಪಿದೆ. ಪತ್ರಕರ್ತರು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಗಂಭೀರ ಸವಾಲುಗಳ ಕುರಿತು ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುವ ಈ ಪತ್ರ ಸುದ್ದಿಮಾತು ಓದುಗರಿಗಾಗಿ ಎಕ್ಸ್‌ಕ್ಲೂಸಿವ್!

Dear All,

I am deeply upset to tell you that I have resigned. For the last three years we've been like a close-knit family and to leave like this so suddenly is not nice I know. But there is an increasing conflict of interest between edit and management and my work ethics do not allow me to be a party to this. As always, transparency is the key word and I want to share why I am taking this step.

1. The OLM Awards are being used to fulfil the advertising goals of the Group. In fact, we were all part of the meeting where we were told that the award should have gone to LIC despite it not making the cut since it is a large company with many readers as policyholders. In a subsequent mail from the President, I was told that the concern is that LIC has withdrawn all ads to the Outlook Group. I see it as a clear conflict of interest between ad and edit, especially since edit has sincerely worked on the awards in an attempt to make them the most unbiased awards in the country -- and for which we involved eminent market professionals like Dr R.H. Patil of CCIL and Ravi Narian of NSE.

2. Edit is being blamed for falling circulation. When we were doing 1.5 lakh copies a fortnight there was no sharing of credit with edit by the management. But in the middle of a global downturn when the circulation of a market-linked product like OLM slips, edit is being blamed. I think all of you pull really hard, work sincerely and have re-created a sinking brand to a world class product that OLM is today. On behalf of all of you comprising this fantastic team as well as personally, I do not accept this blame.

3. There is direct management intrusion into edit now. We are being asked to get our cover stories cleared by the publisher and send our stock picks to Outlook Profit for clearance. I think this is an insult to a team that has proved its worth many times over.

I think the Group will be happier with a more pliable editor. I am not that person.

Good luck to you all. And keep in touch --- you guys rock! One last meeting tomorrow at 11? See you.

Warm regards,

Monika Halan

Thursday, January 15, 2009

'And then they came for me'

ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಸಂಡೆ ಲೀಡರ್ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕ ಲಸಾಂತ ವಿಕ್ರಮತುಂಗ ಕೊಲೆಗೀಡಾಗುವ ಮೊದಲು ಬರೆದಿಟ್ಟ ಪತ್ರ ಇದು. ತನ್ನನ್ನು ಶ್ರೀಲಂಕಾ ಸರ್ಕಾರ ಕೊಲ್ಲಬಹುದು ಎಂಬ ಶಂಕೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಈ ಪತ್ರ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ.ಜ.೮ರಂದು ಲಸಾಂತ ವಿಕ್ರಮತುಂಗಾ ಅವರನ್ನು ಇಬ್ಬರು ಬಂದೂಕುಧಾರಿಗಳು ಗುಂಡಿಟ್ಟು ಕೊಂದರು.ತನ್ನ ಸಾವನ್ನು ಮೊದಲೇ ಊಹಿಸಿ ಲಸಾಂತ ಬರೆದ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಜ.೧೧ರ ಸಂಡೇ ಲೀಡರ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.

No other profession calls on its practitioners to lay down their lives for their art save the armed forces and, in Sri Lanka, journalism. In the course of the past few years, the independent media haveincreasingly come under attack. Electronic and print-media institutions have been burnt, bombed, sealed and coerced. Countless journalists have been harassed, threatened and killed. It has been my honour to belong to all those categories and now especially the last.
I have been in the business of journalism a good long time. Indeed, 2009 will be The Sunday Leader's 15th year. Many things have changed in Sri Lanka during that time, and it does not need me to tell you that the greater part of that change has been for the worse. We find ourselves in the midst of a civil war ruthlessly prosecuted by protagonists whose bloodlust knows no bounds. Terror, whether perpetrated by terrorists or the state, has become the order of the day. Indeed, murder has become the primary tool whereby the state seeks to control the organs of liberty. Today it is the journalists, tomorrow it will be the judges. For neither group have the risks ever been higher or the stakes lower.
Why then do we do it? I often wonder that. After all, I too am a husband, and the father of three wonderful children. I too have responsibilities and obligations that transcend my profession, be it the law or journalism. Is it worth the risk? Many people tell me it is not. Friends tell me to revert to the bar, and goodness knows it offers a better and safer livelihood. Others, including political leaders on both sides, have at various times sought to induce me to take to politics, going so far as to offer me ministries of my choice. Diplomats, recognising the risk journalists face in Sri Lanka, have offered me safe passage and the right of residence in their countries. Whatever else I may have been stuck for, I have not been stuck for choice.
But there is a calling that is yet above high office, fame, lucre and security. It is the call of conscience.
The Sunday Leader has been a controversial newspaper because we say it like we see it: whether it be a spade, a thief or a murderer, we call it by that name. We do not hide behind euphemism. The investigative articles we print are supported by documentary evidence thanks to the public-spiritedness of citizens who at great risk to themselves pass on this material to us. We have exposed scandal after scandal, and never once in these 15 years has anyone proved us wrong or successfully prosecuted us.
The free media serve as a mirror in which the public can see itself sans mascara and styling gel. From us you learn the state of your nation, and especially its management by the people you elected to give your children a better future. Sometimes the image you see in that mirror is not a pleasant one. But while you may grumble in the privacy of your armchair, the journalists who hold the mirror up to you do so publicly and at great risk to themselves. That is our calling, and we do not shirk it.
Every newspaper has its angle, and we do not hide the fact that we have ours. Our commitment is to see Sri Lanka as a transparent, secular, liberal democracy. Think about those words, for they each has profound meaning. Transparent because government must be openly accountable to the people and never abuse their trust. Secular because in a multi-ethnic and multi-cultural society such as ours, secularism offers the only common ground by which we might all be united. Liberal because we recognise that all human beings are created different, and we need to accept others for what they are and not what we would like them to be. And democratic... well, if you need me to explain why that is important, you'd best stop buying this paper.
The Sunday Leader has never sought safety by unquestioningly articulating the majority view. Let's face it, that is the way to sell newspapers. On the contrary, as our opinion pieces over the years amply demonstrate, we often voice ideas that many people find distasteful. For example, we have consistently espoused the view that while separatist terrorism must be eradicated, it is more important to address the root causes of terrorism, and urged government to view Sri Lanka's ethnic strife in the context of history and not through the telescope of terrorism. We have also agitated against state terrorism in the so-called war against terror, and made no secret of our horror that Sri Lanka is the only country in the world routinely to bomb its own citizens. For these views we have been labelled traitors, and if this be treachery, we wear that label proudly.
Many people suspect that The Sunday Leader has a political agenda: it does not. If we appear more critical of the government than of the opposition it is only because we believe that - pray excuse cricketing argot - there is no point in bowling to the fielding side. Remember that for the few years of our existence in which the UNP was in office, we proved to be the biggest thorn in its flesh, exposing excess and corruption wherever it occurred. Indeed, the steady stream of embarrassing expos‚s we published may well have served to precipitate the downfall of that government.
Neither should our distaste for the war be interpreted to mean that we support the Tigers. The LTTE are among the most ruthless and bloodthirsty organisations ever to have infested the planet. There is no gainsaying that it must be eradicated. But to do so by violating the rights of Tamil citizens, bombing and shooting them mercilessly, is not only wrong but shames the Sinhalese, whose claim to be custodians of the dhamma is forever called into question by this savagery, much of which is unknown to the public because of censorship.
What is more, a military occupation of the country's north and east will require the Tamil people of those regions to live eternally as second-class citizens, deprived of all self respect. Do not imagine that you can placate them by showering "development" and "reconstruction" on them in the post-war era. The wounds of war will scar them forever, and you will also have an even more bitter and hateful Diaspora to contend with. A problem amenable to a political solution will thus become a festering wound that will yield strife for all eternity. If I seem angry and frustrated, it is only because most of my countrymen - and all of the government - cannot see this writing so plainly on the wall.
It is well known that I was on two occasions brutally assaulted, while on another my house was sprayed with machine-gun fire. Despite the government's sanctimonious assurances, there was never a serious police inquiry into the perpetrators of these attacks, and the attackers were never apprehended. In all these cases, I have reason to believe the attacks were inspired by the government. When finally I am killed, it will be the government that kills me.
The irony in this is that, unknown to most of the public, Mahinda and I have been friends for more than a quarter century. Indeed, I suspect that I am one of the few people remaining who routinely addresses him by his first name and uses the familiar Sinhala address oya when talking to him. Although I do not attend the meetings he periodically holds for newspaper editors, hardly a month passes when we do not meet, privately or with a few close friends present, late at night at President's House. There we swap yarns, discuss politics and joke about the good old days. A few remarks to him would therefore be in order here.Mahinda, when you finally fought your way to the SLFP presidential nomination in 2005, nowhere were you welcomed more warmly than in this column. Indeed, we broke with a decade of tradition by referring to you throughout by your first name. So well known were your commitments to human rights and liberal values that we ushered you in like a breath of fresh air. Then, through an act of folly, you got yourself involved in the Helping Hambantota scandal. It was after a lot of soul-searching that we broke the story, at the same time urging you to return the money. By the time you did so several weeks later, a great blow had been struck to your reputation. It is one you are still trying to live down.You have told me yourself that you were not greedy for the presidency. You did not have to hanker after it: it fell into your lap. You have told me that your sons are your greatest joy, and that you love spending time with them, leaving your brothers to operate the machinery of state. Now, it is clear to all who will see that that machinery has operated so well that my sons and daughter do not themselves have a father.
In the wake of my death I know you will make all the usual sanctimonious noises and call upon the police to hold a swift and thorough inquiry. But like all the inquiries you have ordered in the past, nothing will come of this one, too. For truth be told, we both know who will be behind my death, but dare not call his name. Not just my life, but yours too, depends on it.
Sadly, for all the dreams you had for our country in your younger days, in just three years you have reduced it to rubble. In the name of patriotism you have trampled on human rights, nurtured unbridled corruption and squandered public money like no other President before you. Indeed, your conduct has been like a small child suddenly let loose in a toyshop. That analogy is perhaps inapt because no child could have caused so much blood to be spilled on this land as you have, or trampled on the rights of its citizens as you do. Although you are now so drunk with power that you cannot see it, you will come to regret your sons having so rich an inheritance of blood. It can only bring tragedy. As for me, it is with a clear conscience that I go to meet my Maker. I wish, when your time finally comes, you could do the same. I wish.
As for me, I have the satisfaction of knowing that I walked tall and bowed to no man. And I have not travelled this journey alone. Fellow journalists in other branches of the media walked with me: most of them are now dead, imprisoned without trial or exiled in far-off lands. Others walk in the shadow of death that your Presidency has cast on the freedoms for which you once fought so hard. You will never be allowed to forget that my death took place under your watch. As anguished as I know you will be, I also know that you will have no choice but to protect my killers: you will see to it that the guilty one is never convicted. You have no choice. I feel sorry for you, and Shiranthi will have a long time to spend on her knees when next she goes for Confession for it is not just her owns sins which she must confess, but those of her extended family that keeps you in office.
As for the readers of The Sunday Leader, what can I say but Thank You for supporting our mission. We have espoused unpopular causes, stood up for those too feeble to stand up for themselves, locked horns with the high and mighty so swollen with power that they have forgotten their roots, exposed corruption and the waste of your hard-earned tax rupees, and made sure that whatever the propaganda of the day, you were allowed to hear a contrary view. For this I - and my family - have now paid the price that I have long known I will one day have to pay. I am - and have always been - ready for that. I have done nothing to prevent this outcome: no security, no precautions. I want my murderer to know that I am not a coward like he is, hiding behind human shields while condemning thousands of innocents to death. What am I among so many? It has long been written that my life would be taken, and by whom. All that remains to be written is when.
That The Sunday Leader will continue fighting the good fight, too, is written. For I did not fight this fight alone. Many more of us have to be - and will be - killed before The Leader is laid to rest. I hope my assassination will be seen not as a defeat of freedom but an inspiration for those who survive to step up their efforts. Indeed, I hope that it will help galvanise forces that will usher in a new era of human liberty in our beloved motherland. I also hope it will open the eyes of your President to the fact that however many are slaughtered in the name of patriotism, the human spirit will endure and flourish. Not all the Rajapakses combined can kill that.
People often ask me why I take such risks and tell me it is a matter of time before I am bumped off. Of course I know that: it is inevitable. But if we do not speak out now, there will be no one left to speak for those who cannot, whether they be ethnic minorities, the disadvantaged or the persecuted. An example that has inspired me throughout my career in journalism has been that of the German theologian, Martin Niem"ller. In his youth he was an anti-Semite and an admirer of Hitler. As Nazism took hold in Germany, however, he saw Nazism for what it was: it was not just the Jews Hitler sought to extirpate, it was just about anyone with an alternate point of view. Niem"ller spoke out, and for his trouble was incarcerated in the Sachsenhausen and Dachau concentration camps from 1937 to 1945, and very nearly executed. While incarcerated, Niem"ller wrote a poem that, from the first time I read it in my teenage years, stuck hauntingly in my mind:
First they came for the Jews
and I did not speak out because I was not a Jew.
Then they came for the Communists
and I did not speak out because I was not a Communist.
Then they came for the trade unionists
and I did not speak out because I was not a trade unionist.
Then they came for me
and there was no one left to speak out for me.

If you remember nothing else, remember this: The Leader is there for you, be you Sinhalese, Tamil, Muslim, low-caste, homosexual, dissident or disabled. Its staff will fight on, unbowed and unafraid, with the courage to which you have become accustomed. Do not take that commitment for granted. Let there be no doubt that whatever sacrifices we journalists make, they are not made for our own glory or enrichment: they are made for you. Whether you deserve their sacrifice is another matter. As for me, God knows I tried.

Wednesday, January 14, 2009

ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೇಕೆ ಈ ದುರ್ಗತಿ ಬಂತು?

ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ ಅಂತರಂಗ-ಬಹಿರಂಗಗಳೆರಡೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೊರಬಿದ್ದಿದೆ. ಶ್ರೀರಾಮಸೇನೆಯ ಗ್ಯಾಂಗು ಬಂಧನವಾದ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗಿದ್ದೇ ಬೇರೆ ರೀತಿ, ಕನ್ನಡಪ್ರಭದಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗಿದ್ದೇ ಬೇರೆ ರೀತಿ.
ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಸೋಮವಾರ (ಜನವರಿ೧೨) ಮುಖಪುಟದ ಮುಖ್ಯಸುದ್ದಿ ದುಷ್ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಭಾರಿ ಸಂಚು, ಬಯಲು: ಬಾಂಬ್ ವಶ ವರದಿ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಬಯಲಿಗಿಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಸಹ ಮರೆ ಮಾಚಿದೆ. ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಪುಂಡಪೋಕರಿಗಳ ಒಂದು ಗುಂಪು ಭೂಗತ ಲೋಕದ ನಾಯಕತ್ವ ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯೋಜಿಸಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದು ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ವರದಿಯ ಒಟ್ಟು ಸಾರ.
ಈ ಗುಂಪು ಪ್ರಮೋದ್ ಮುತಾಲಿಕ್‌ನ ಶ್ರೀರಾಮಸೇನೆಯ ಕಟ್ಟಾಳುಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಮಾಲೇಗಾಂವ್ ಸ್ಪೋಟಕ್ಕೂ ಇವರಿಗೂ ಸಂಬಂಧವಿದೆ. ಹಣವನ್ನು ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರು ಎನ್ನುವುದು ಈ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ನಾಪತ್ತೆಯಾಗಿದೆ. ಈ ಸಂಘಟನೆಗೆ ಒಂದು ಐಡಿಯಾಲಾಜಿ ಇತ್ತು. ಅದೇ ಈ ಕ್ರಿಮಿನಲಾಜಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದು ಕಾಣೆಯಾದ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶ.
ಕನ್ನಡಪ್ರಭ ಹಾಗು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಕರಣ ಕುರಿತು ಪ್ರಬುದ್ಧ ಸಂಪಾದಕೀಯಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊಂಡವು. ಆದರೆ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಅದೂ ನಾಪತ್ತೆ. ದರೋಡೆಕೋರರೇಕೆ ಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಾಂಬ್ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ, ಸೇತುವೆ ಸ್ಫೋಟಿಸಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವೇ ಇಲ್ಲ! ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಪ್ರಭ ವರದಿ ಸ್ಪಷ್ಟ ಹಾಗು ನಿಖರ. ವಿ.ಕ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಇದು ಮಿಸ್ಸಿಂಗ್ ಆಗಿದ್ದರೂ ಸಂಪಾದಕೀಯ ತಪ್ಪನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಿದೆ. ವಿ.ಕ ಹಾಗು ಕನ್ನಡಪ್ರಭಗಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೇಕೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ?
ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಹೀಗೇಕೆ ಮಾಡಿತು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಆವೃತ್ತಿಯ ಸಿಬ್ದಂದಿಯ ಕೋಮುವಾದಿ ಮುಖಗಳು ಅನಾವರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಚೆಡ್ಡಿ ತೊಟ್ಟಕೊಂಡ ಪರಿವಾರವೇ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ವಿಧಾನಸಭೆ ಚುನಾವಣೆ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟದ ಘಟನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮುಖ್ಯ ವರದಿಗಾರ ಉದಯಶಂಕರ್ ಭಟ್ (ಈತ ಗೋಪಾಲ ಹೆಗಡೆಯ ಮೆಚ್ಚಿನ ಶಿಷ್ಯ) ಲಷ್ಕರ್-ಇ-ತೊಯ್ಬಾ ಸಂಘಟನೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಿಮಿವರೆಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಜಾಲದ ಬಗ್ಗೆ ಮೂಲಗಳು ತಿಳಿಸಿವೆ ಎಂದು ಜಾಲಾಡಿಯೇ ಜಾಲಾಡಿ ಸರಣಿ ವರದಿಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ಸೇತುವೆ ಕೆಳಗೆ ಬಾಂಬ್ ಪತ್ತೆಯಾದಾಗಲಂತೂ ಇಡೀ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ನಗರವೇ ಸಿಮಿ ಕಾರ್ಯಕ್ಷೇತ್ರವಾಗಿದೆ ಎಂಬಂತೆ ವಿಶೇಷಣಗಳ ಮೇಲೆ ವಿಶೇಷಣಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಬಲ್ಲಮೂಲಗಳು ತಿಳಿಸಿವೆ ಎಂದೇ ಅಧಿಕೃತತೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಬಚಾವಾದರು. ಈಗ ಅವರು ಈ ಸುದ್ದಿಗೆ ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ?
ಪಾಪ, ವಿಧಾನಸಭೆ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಗೆಲ್ಲಿಸಲು ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯನ್ನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಪರಿವಾರ ಎಷ್ಟು ತಿಣುಕಾಡಿತು ಎಂದರೆ ಆರೆಸೆಸ್ಸ್ ಶಿಸ್ತು: ಎದುರಾಳಿ ಸುಸ್ತು! ಎಂದು ಬಿಜೆಪಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯ ಪರ ಸಂಘ-ಪರಿವಾರದ ಪುಂಗಿಗಳೂ ಬರೆಯಲಾರರು ಅಂತಹ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಾರವನ್ನೇ ಉದಯಶಂಕರ ಭಟ್ ತನ್ನ ಬೈಲೈನ್‌ನಲ್ಲಿಯೇ ಬರೆದರು. ಬಳ್ಳಾರಿ ಜಿಲ್ಲೆಗೆ ಎರಡು ಪುಟ ಮೀಸಲು ಇರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲೂ ಇಂತಹ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಹೇರಿದರು. ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸುದ್ದಿಗಾರರು ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷದ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ಚುನಾವಣೆ ಪ್ರಚಾರವನ್ನು ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟರೆ ಬಿಜೆಪಿಯ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ವರದಿಗಳನ್ನು, ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಬಿಜೆಪಿ ಏಜೆಂಟ್‌ರಾಗಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನವರು ಸುದ್ದಿಗಾರರ ಮೇಲೆ ಹರಿಹಾಯುವಂತಾಯಿತು.
ಸುದ್ದಿಮಾತು ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೆ ೬೦ವರ್ಷ ತುಂಬಿದಾಗ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯಿತು ಎಂದು ಬರೆಯಿತು. ಆಗ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಗೋಪಾಲ ಹೆಗಡೆ ಬೇರೊಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಅದನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಜಿಲ್ಲಾ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಸಂಪಾದಕರು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನೂ ಓದಬೇಕು, ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಸಂಪಾದಕರು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನೂ ಓದಬೇಕು, ಇದು ನಮ್ಮ ಕರ್ಮ. ಅದು ಒಂದೇ ದಿನ. ಎರಡೆರಡು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದಂತಹ ಬರಹಗಳು. ಯಾವದನ್ನು ಪತ್ರಿಕಾ ಧೋರಣೆ ಎಂದು ನಂಬಬೇಕು?
ಈ ಹಿಂದೆ, ಬೆಳಗಾವಿ ಎಸ್ಪಿಯಾಗಿದ್ದ ಹೇಮಂತ್ ನಿಂಬಾಳಕರ್ ಅವರು ಪತ್ರಿಕಾ ಹೇಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀರಾಮಸೇನೆಯು ಗ್ಯಾಂಗ್ ರಚಿಸಿಕೊಂಡು ಭೂಗತ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಮೂರು, ನಾಲ್ಕು ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಆಘಾತಕಾರಿ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿ ಬಯಲುಮಾಡಿದ್ದರು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಶ್ರೀರಾಮಸೇನೆಯು ಹಿಂದೂಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಭೂಗತ ಮಿಲಿಟೆನ್ಸಿ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.
ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ ತನ್ನ ಜ.೧೨ರ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಿಗರನ್ನು ಹೊರ ಹಾಕಲು ತಿಂಗಳ ಗಡುವು ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಲ್ಲಿ ವರದಿಯೊಂದು ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಶ್ರೀರಾಮಸೇನೆಯು ತನ್ನ ಅಂಗಸಂಸ್ಥೆಯಾದ ರಾಷ್ಟ್ರ ರಕ್ಷಾಸೇನೆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ರಚಿಸಿರುವ ಕಪ್ಪು ಸಮವಸ್ತ್ರಧಾರಿ ಸೇನಾಪಡೆಯ ಚಿತ್ರವೂ ಈ ವರದಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ಈ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ತರಬೇತಿಯನ್ನು ನಿವೃತ್ತ ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಗಳು ನೀಡಿದ ಆತಂಕಕಾರಿ ವಿದ್ಯಮಾನವು ಈ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಬಯಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಯಾರಿಗೂ ಆತಂಕಕಾರಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ಕಂಡಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ವರದಿಗಾರಿಕೆಯೂ ಅತ್ಯಂತ ನಯನಾಜೂಕಿನಿಂದ ಕೂಡಿ ಸಮರ್ಥಿಸುವಂತಿದೆ.
ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕಥೆ ಹಾಗಿರಲಿ, ಪ್ರಜಾವಾಣಿಗೆ ಇಂಥ ದುರ್ಗತಿ ಏಕೆ ಬಂತು?

Friday, January 9, 2009

ಶಶಿಧರ್ ಭಟ್ ಎತ್ತಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಗಂಭೀರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು

ಮಾಧ್ಯಮ ರಂಗದಲ್ಲಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳ ನೇಮಕದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯ ಇರಬೇಕು ಎಂಬ ಚರ್ಚೆಯೇ ಇನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಆರಂಭವಾಗದೇ ಇರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಜನಪರ ಪತ್ರಕರ್ತ ಶಶಿಧರ್ ಭಟ್ ತಮ್ಮ ಕುಮ್ರಿ ಬ್ಲಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಖಾಸಗಿ ವಿಚಾರವೊಂದನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ವಿಷಯ ಖಾಸಗಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಇದು ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾಧ್ಯಮರಂಗದ ಸದ್ಯದ ಹಲವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಕುರಿತ ಚರ್ಚೆಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಶಶಿಧರ ಭಟ್ ಅವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಜತೆಗೆ ಇವತ್ತಿನ ದಿಕ್ಕುಗೆಟ್ಟ ಯುವಪತ್ರಕರ್ತರ ಬೌದ್ಧಿಕ ದಿವಾಳಿತನವನ್ನು ಈ ಲೇಖನ ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ಜಾತಿಯ ಪತ್ರಕರ್ತರನ್ನೇ ಆಯ್ದು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪಾದಕಗಣಗಳು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಇದು ಸಕಾಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.ಶಶಿಧರ ಭಟ್ಟರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲೇಖನ ನಮ್ಮ ಸುದ್ದಿಮಾತು ಓದುಗರಿಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ನೀಡಿದ್ದೇವೆ. ವೈಯಕ್ತಿಕ ತೇಜೋವಧೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಇಲ್ಲದಂತೆ ನಮ್ಮ ಓದುಗರು ಇಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ಆತ ಅಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬಂದು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತ.ಕುಳಿತವನೇ "ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ತಾಲೂಕಿನವನು" ಎಂದ. ಹವ್ಯಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪತ್ರಕರ್ತರ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ ತನಗೊಂದು ಕೆಲಸ ಬೇಕು ಎಂದು ಅಹವಾಲು ಮಂಡಿಸಿದ. ಸುಮ್ಮನೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಾನು ಪಕ್ಕದ ತಾಲೂಕಿನವನು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು, ಹವ್ಯಕಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿ ಕೆಲಸ ಕೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ಸರಿ ಬರಲಿಲ್ಲ.

ನಾನು ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ;"ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ತಕ್ಷಣ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಊರಿನವನು ನನ್ನ ಜಾತಿಯವನು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಯಾರನ್ನೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾನು ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಜಾಗರೂಕನಾಗಿರುತ್ತೇನೆ. ಈಗ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಜಾತಿ ಜನ ಸಮುದಾಯದ ಜನ ಇದ್ದಾರೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಜಾತಿ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದರ ಅಗತ್ಯವೂ ನನಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲ ಜಾತಿ ಸಮುದಾಯದವರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಗಲಿ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಜಾತಿಯನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ದೀವರು ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದವರು. ನಾನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಕೆಲಸಕ್ಕೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಇದೆ. ಇದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಲುಪಲಿ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಾನು ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗದ ಹುಡುಗರನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು. ಈಗ ಈ ಇಬ್ಬರೂ ಹುಡುಗರು ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಯಾರ ಒತ್ತಡಕ್ಕೂ ಅವರು ಮಣಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ.

"ಈ ಹುಡುಗ ಬಂದವನು, ನೇರವಾಗಿ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಜಾತಿಯವನು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ಸರಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಅವನನ್ನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಆತ ಗೆಳೆಯ ರವೀಂದ್ರ ರೇಷ್ನೆ ಅವರ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೊ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ನಿನ್ನೆ ನನ್ನ ನ್ಯೂಸ್ ಮತ್ತು ವ್ಯೂಸ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಸಾಗರದ ಶಾಸಕ ಬೇಳೂರು ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ನ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಈ ಆಸಾಮಿ. ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಕಟ್ಟು. ಅದನ್ನು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟವನೇ, ನಾನು ಇಂಡಿಯನ್ ಎಕ್ಸಪ್ರೆಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತರುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಂದ. ನಾನು ಸ್ಟುಡಿಯೋ ಓಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆತ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.

''ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ನೋಡಿ" ಎಂದು ಪುಟ ತೆಗೆದು ತೋರಿಸಿದ.ಅಲ್ಲಿ ತಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಪಡುತ್ತಿರುವ ಪಡಪಾಟಲನ್ನು ವಿವರಿಸಿದ್ದ. ಹಾಗೆ ಜಾತಿಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಶಶಿಧರ್ ಭಟ್ಟರು ನನಗೆ ಕೆಲಸ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದ. ಹಾಗೆ ಆ ಸಾಲು ನಾನು ಜಾತಿಯವಾದಿ ಎಂಬಂತೆ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಇದನ್ನು ನೋಡಿದವನು ಯಾವ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ನೀಡಲಿಲ್ಲ.ನಾನು ಸ್ಟುಡಿಯೋದ ಒಳಕ್ಕೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕರಿಗೆ ಅವನ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಅದನ್ನು ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಹಂಚಿ ಎಂದನಂತೆ !

ಇಂದು, ಅಂದರೆ ಶುಕ್ರವಾರ ಮಧ್ಯಾನ್ಹದ ಊಟಕ್ಕೆ ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ಬಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಇದೇ ಬೇಳೂರು ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ, ಮತ್ತು ರೇಣುಕಾಚಾರ್ಯ ಇದ್ದರು. ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಟಿ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದು ಮಾತನಾಡಿದರು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಇದೇ ಮನುಷ್ಯ !

ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಹೇಳಿದರು. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಾಗರ ಮತ್ತು ಸೊರಬದ ಶಾಸಕರ ಜೊತೆ ಸದಾ ಇರುತ್ತಾನೆ ಅಂತ. ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಿಯಾದವನು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಚೇಲಾ ಆದರೆ ಆತ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಿಯಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯಬಾರದು ಎಂದು ನಂಬಿದವನು ನಾನು. ಆದರೆ ಈಗ ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಿಗಳು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಜೊತೆ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಒಮ್ಮೆ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳಸಿದ ಮೇಲೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ತುಂಬಾ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾದ ಈ ಟಿಪ್ಪಣಿಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ.ಈಗ ನಾನು ಹೇಳಿದ ಹುಡುಗನ ಹೆಸರು ವೆಂಕಟೇಶ ಸಂಪ. ಆತ ಸಾಗರದವನು.

Thursday, January 8, 2009

A few interesting news bits

Malaysia's government shuts down Catholic newspaper
A Catholic newspaper in Malaysia has been ordered by the government to cease its Malay language edition after it used the word "Allah" as a translation for "God" -- a translation which authorities say should only be used by Muslims, according to the news service AFP.
According to Herald newspaper editor Father Lawrence Andrew, the move was part of a series of restrictions put in place by Malaysia's conservative Muslim government, AFP reported.
The Herald is circulated among the country's 850,000 Catholics.
About 60 percent of the nation's 27 million people are ethnic Malay Muslims, who dominate the government. The rest of the population are mostly ethnic Chinese and Indians -- practicing Buddhism, Christianity and Hinduism.
For the full story, go to
http://religionandpolicy.org/cms/index.php?option=com_content&task=view&id=2060&Itemid=202.
---2---
State-run daily newspaper to be launched in Bolivia
(Posted on: 06/01/2009 Print Journalism Country: Bolivia)
Bolivia’s President Evo Morales announced that he would launch a state-run daily newspaper on January 22, according to reports by Reuters.
The newspaper, according to Morales, would act as a counterbalance to the "anti-government" local media. Morales is also planning to launch a television station representing trade, farming and mining unions and the indigenous groups that form his power base.
To read more visit http://uk.reuters.com/article/marketsNewsUS/idUKN0434916620090105.
---3----
Kenyan media law exerts government's control of the press
(Posted on: 05/01/2009 Press Freedom Country: Kenya)
Kenyan President Mwai Kibaki has signed into law a controversial media bill imposing new restrictions on the press, according to the news service AFP.
The bill drew wide condemnation from media watchdogs, civil society groups as well as foreign governments.
Media watchdog Reporters Without Borders (RSF) said in a statement that the "reactionary and repressive" bill was "a major step backwards."
Among the provisions in the new legislation: fines and prison sentences for press offenses. It also gives the government authority over the issuing of broadcast licenses and the production and content of news programs.
For the full story, go to http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5jyZnmaZakKKO_J_bPt_DQpMVTDgw.

Wednesday, January 7, 2009

ಹೊಸಪೇಟೆಯಲ್ಲೊಂದು ಪತ್ರಕರ್ತರ ಹೋರಾಟ ನಡೆದಿದೆ!

ನಮ್ಮ ಅನಾಮಿಕ ಓದುಗರೊಬ್ಬರು ಹೊಸಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವ ಪತ್ರಕರ್ತರ ಹೋರಾಟವೊಂದರ ಕುರಿತು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ.ಪತ್ರಕರ್ತರು ತಮ್ಮ ಖಾಸಗಿ ಅಪೇಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ, ಒಣಜಂಭಕ್ಕೆ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗಿರುವ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೇಗೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಇದು ನಿದರ್ಶನ.ವಿವರ ಇಲ್ಲಿದೆ.

ಈ ಕತೆ ಇಷ್ಟು,ಎಂ.ಎಸ್.ಪಿ.ಎಲ್. ಎಂಬ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ಗಣಿ ಸಂಸ್ಥೆಯು ರಾಮದೇವ್ ಗೂರುಜಿ ಯೋಗ ಶಿಬಿರವನ್ನು ಹೊಸಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ಆಯೋಜಿಸಿದೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಠಿ ನಡೆಸಿತು. ಈ ಗೋಷ್ಠಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಹೋಗಿದ್ದರೂ ಮೂವರು ಪತ್ರಕರ್ತರು ಮಾತ್ರ ತಡವಾಗಿ ಬಂದು ಪಾಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸೆಕ್ಯೂರಟಿಯವರ ವಿರುದ್ಧ ಹರಿಹಾಯ್ದು ಖ್ಯಾತೆ ತೆಗೆದರು. ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ವಾಪಾಸ್ಸು ಕರೆಸಿಕೊಂಡು ಗೋಷ್ಠಿ ಬಹಿಷ್ಕಾರದ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದರು. ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಬಂದು ತಪ್ಪಾಗದಿದ್ದರೂ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿದರು. ಇದು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ. ಮರುದಿನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಷ್ಠಿಯ ಸುದ್ದಿ ಬರದೇ ಎಂ.ಎಸ್.ಪಿ.ಎಲ್. ಕನ್ನಡ ನಾಮಫಲಕ ಹಾಕದೇ ಭಾಷಾ ನೀತಿ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿದೆ ಎಂದು ಫೋಟೋ ಸಮೇತ ಬೈಲೈನ್ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿತು. ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲೂ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಸುದ್ದಿ. ಕಂಪನಿಯ ಪಿ.ಆರ್.ಓ. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಈ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಫಲಕವಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಬೇಕೆಂದೆ ಉಪೇಕ್ಷಿಸಿ ಅಂಗ್ಲ ನಾಮ ಫಲಕ ಹಾಕಿ ಇಂತಹ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಿವರ ನೀಡಿದರು. ಇದರಿಂದ ಕೆಂಡಮಂಡಲವಾದ ಇಬ್ಬರು ವರದಿಗಾರರಿಗೆ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ’ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್’ ಎಂದು ಮೇಸೇಜ್ ಹಾಕಿದ್ದು ವ್ಯಂಗ್ಯವೆನಿಸಿ, ಮರಳಿ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ದಬಾಯಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿಗೂ ಪ್ರಕರಣ ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳಿಸದೇ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ, ಪತ್ರಕರ್ತರನ್ನು ಬೆದರಿಸಿರುವ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರ ಮೇಲೆ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಪತ್ರಕರ್ತರನ್ನು ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ದೂರು ನೀಡಲಾಯಿತು. ’ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಬೆದರಿಕೆ-ಖಂಡನೆ’ ಸುದ್ದಿ ಫೋಟೋ ಸಮೇತ ವರದಿಯಾಯಿತು. ಕರವೇ ಮುಂತಾದ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಖಂಡಿಸಿದವು. ಟಿ.ವಿ.೯ನಲ್ಲೂ sಸ್ಕೋಲಿಂಗ್ ನಿವ್ಸ್ ಬಿತ್ತರವಾಯಿತು. ಅಸಲಿಗೆ ಈ ಹೋರಾಟದ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಏನು? ರಾಮದೇವ ಗುರೂಜಿ ಯೋಗ ಶಿಬಿರದ ಜಾಹಿರಾತು ಎಲ್ಲಾ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಎಂ.ಎಸ್.ಪಿ.ಎಲ್. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಜಾಹಿರಾತು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಮೂಲಕ ನೀಡಿದ್ದು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಕಮೀಷನ್ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಸಹನೆಯೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ರಾದ್ಧಾಂತ ಎಬ್ಬಿಸಿತು. ಈಗ ಪೊಲೀಸ್ ಪ್ರಕರಣ ವಾಪಾಸ್ಸು ಪಡೆಯಲು ಪತ್ರಕರ್ತರ ಬೇಡಿಕೆ ಇಷ್ಟೇ, ಪಿ.ಆರ್.ಓ. ರಾಘವೇಂದ್ರರಾವ್ ಅವರ ಹುದ್ದೆ ಬದಲಿಸಬೇಕು, ಅವರು ಪತ್ರಕರ್ತರಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಬೇಕು. ಕೊನೆ ಮಾತು: ಕನ್ನಡ ಫಲಕ ಇದ್ದರೂ ಬೇಕೆಂದೆ ಬರೆದ ಬರಹಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಿ ಘನತೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದ್ದ ದೊಡ್ಡ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಾಗಿಯೂ ಉಪೇಕ್ಷೆ ಮಾಡಿದವು ಎಂದರೆ ಈ ಪತ್ರಕರ್ತರ ಹಾರಾಟದಲ್ಲೂ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬಂತು ಸ್ವಾಮಿ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ