ಡಿಸೆಂಬರ್ 31ರ 'ಮದ್ಯ'ರಾತ್ರಿ!

ಇಗ್ನಿಷನ್ ಆನ್ ಮಾಡಿ, ಮುವತ್ತು ಬಾರಿ ಗೇರ್ ಬದಲಿಸಿ ಸರಿಸುಮಾರು ಎಂಟು ಕಿಮೀ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕಾರು ಜೆ.ಸಿ. ರೋಡ್ ತಲುಪುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು. ಪಯಣ ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ ನತ್ತ. ಡಿಸೆಂಬರ್ 31ರ ರಾತ್ರಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ ನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಅರ್ಥವಿದೆ. ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಅದು 'ಮದ್ಯ'ರಾತ್ರಿ. ಪ್ರತಿವರ್ಷದಂತೆ ನಮ್ಮ ಹೊಸ ವರ್ಷಾಚರಣೆ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಎಂದು ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿತ್ತು. ಸದ್ಯ ಪತ್ರಕರ್ತರಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಕ್ಲಬ್ ನ ಬಾಂಧವ್ಯ ಹಳೆಯದು.
ದಾರಿ ಮಧ್ಯೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದದ್ದು ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೆ ಕಚೇರಿ. ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕಾ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ಸೇರ್ಪಡೆ. ಅನೇಕ ಉತ್ತಮ ಪತ್ರಕರ್ತರಿದ್ದಾರೆ; ಒಳ್ಳೆಯ ಪ್ರಸರಣ ಇದೆ ಎಂದು ಹೇಳುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಕನ್ನಡ ನಕಲು ಎಂಬ ಆರೋಪದೊಂದಿಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಪತ್ರಿಕೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನದೇ ಛಾಪು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಸಂಪಾದಕೀಯ ಪುಟದ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಂತಿಕೆ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೆಂಗಳೂರು ಟೈಮ್ಸ್, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಆವೃತ್ತಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ಬಹುಮುಖ್ಯ ಪತ್ರಿಕೆಯಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಬಹುತೇಕ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಹಿಡಿದಿರುವ 'ರಂಜನೆ ಪ್ರೇತ' ಇದರಲ್ಲೂ ಢಾಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಮನರಂಜನೆಯೇ ಮುಖ್ಯವಾದರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋಗುವ ಅಪಾಯ ಇದೆ. ಯೋಚನೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕಿದೆ.
ಹೀಗೆ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಗಾಡಿ ಪಂಪ ಮಹಾಕವಿ ರಸ್ತೆಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಗಾಡಿಗೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಪಂಪ ಮಹಾಕವಿ ರಸ್ತೆ ಅಂದರೆ ಗೊತ್ತಲ್ಲ, ಅದು ಆಧುನಿಕ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಪದಕೋಶದಲ್ಲಿ ವಿಕೆ ವೀಧಿ. ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವಾಗಲೆಲ್ಲ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡದೆ ಹೋದರೆ ಅಪಚಾರ ಎಸಗಿದಂತೆ. ಅದು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿಯೇ ನಂಬರ್ 1 ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ. ಓದುಗರನ್ನು ಯೋಚನೆಗೆ ಹಚ್ಚುವುದಕ್ಕಿಂತ, ಬ್ರೈನ್ ವಾಶ್ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಇವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿ. 'ಇದು ಹೀಗೆ', 'ಇದು ಇಷ್ಟೆ ಮತ್ತೇನೂ ಇಲ್ಲ' ಎನ್ನುವ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿರುವ ಬರಹಗಳು ಓದುಗರ ಮೇಲೆ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಹೇರುತ್ತವೆ.
2008 ವಿ.ಕ ಪಾಲಿಗೆ ಮುಖ್ಯವರ್ಷ. ಮತಾಂತರ ಕುರಿತಂತೆ ಸಂವಾದ ಮಾಡಿದ್ದು ಇದೇ ವರ್ಷ. ನಂಬರ್ 1 ಪಟ್ಟ ಹಾಗೇ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಅಂತೆಯೇ ವರ್ಷದ ಕೊನೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುಚ್ಚಿಹೋಗುತ್ತದಂತೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಗೂ ಆಹಾರವಾಯಿತು. ಮುಂದಿನ ಹೊಸ ವರ್ಷಾಚರಣೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ವಿ.ಕ ಬ್ರಾಡ್ ಶೀಟ್ ಆಗಿ ಉಳಿದಿರುತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ..
ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮಲೊಬ್ಬ "ಹ್ಯಾಪಿ ನ್ಯೂ ಇಯರ್ ಭಟ್ಟರೇ...ಲಾಂಗ್ ಲೀವ್ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ" ಎಂದು ಪತ್ರಿಕಾ ಕಚೇರಿ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿದ. ಆ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಅವನೊಳಗೆ 90 ಮಿಲಿ ನಷ್ಟು ಪರಮಾತ್ಮ ಒಳಗೆ ಸೇರಿದ್ದ ಎನ್ನುವುದು ಸಾಬೀತಾಯಿತು.
ಟೌನ್ ಹಾಲ್ ಸರ್ಕಲ್ ದಾಟಿ ಕಾರ್ಪೋರೇಶನ್ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್ ಸೇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಂತಲ್ಲಪ್ಪ ಫೋನು. "ನಾನು ಬರ್ತೀನಿ ಕಣ್ರೋ. ಇಲ್ಲೇ ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ ಆಫೀಸ್ ಹತ್ರ ಇದೀನಿ. ಬಂದು ಪಿಕ್ ಅಪ್ ಮಾಡ್ರೋ ಅಂದ" ಅವನು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ. ಹೆಸರಿಗೆ ಐಟಿ ಉದ್ಯೋಗಿ. ಎಕಾನಾಮಿಕ್ ರಿಸೆಶನ್ ನೆಪ ಒಡ್ಡಿ ಹೊಸ ವರ್ಷಾಚರಣೆಗೆ ಕಂಪನಿ ಎಳ್ಳು ನೀರು ಬಿಟ್ಟ ಕಾರಣ ಅವನೂ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಸೇರಬೇಕಾಯಿತು. ಇನ್ನೇನು ಮಾಡೋದು ಹಳೇ ಗೆಳೆಯ. ಕಾರು ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ ಕಚೇರಿಯತ್ತ...
2008 - was one more uneventful year for SK. ಮಹತ್ತರ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಲ್ಲ. ಪತ್ರಿಕೆ ಪ್ರಸರಣ ಹೆಚ್ಚಲೂ ಇಲ್ಲ. ಬಿಜೆಪಿ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ರಾಜಕಾರಣಿ ಹಾರ್ನಹಳ್ಳಿ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಬಯಸಿದಂತೆ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುತ್ತೆ. ಕಡಿಮೆಯಾದರೂ ಸಂಬಳ ನಿಯತ್ತಾಗಿ ಏಳನೇ ತಾರೀಖು ನೌಕರರ ಖಾತೆಗೆ ಜಮಾ ಆಗುತ್ತೆ. ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಪತ್ರಿಕೆಯೂ ಹೊರಬರುತ್ತೆ. ರಾಜಕೀಯ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟಂತೆ ಇಂದಿಗೂ ಪತ್ರಿಕೆ ಇತರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗಿಂತ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತೆ. ಆದರೆ ನವರತ್ನ ರಾಜರಾವ್ ಎಂಬ ಆರ್ಎಸ್ಎಸ್ ಚಿಂತಕ ಪದೇ ಪದೇ ಲೇಖನ ಬರೆದು, ಓದುಗರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಸನ್ಮಾನ್ಯರು ಜನಪ್ರಿಯ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ಎಸ್. ಎಲ್. ಭೈರಪ್ಪ ಅವರ ಪ್ರಮುಖ ಆಕರ.
ಹಾಗೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದರೆ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ರಸ್ತೆ. ಹೊಸವರ್ಷಾಚರಣೆಗೆ ಜನದಟ್ಟಣೆಯಾಗುತ್ತೆ ಎಂದು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ರಸ್ತೆಗೆ ವಾಹನ ನಿಷೇಧವಿತ್ತು. ಕಬ್ಬನ್ ರಸ್ತೆಯೇ ಗತಿ. ಮಣಿಪಾಲ್ ಸೆಂಟರ್ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿ ಕಬ್ಬನ್ ರೋಡ್ ಸೇರಿದ್ದಾಯಿತು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದದ್ದು ಮಣಿಪಾಲ್ ಸೆಂಟರ್ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ನಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಗಣೇಶನ ದೇವಸ್ಥಾನ. ಅಂದು ಅಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆಯೂ ನಡೆದಿತ್ತು. ಗಣೇಶನಿಗೆ ಬೇರೆಲ್ಲೂ ಜಾಗ ಸಿಗಲಿಲ್ಲವೇ? ಇಲ್ಲಿಯೇ ಅದೂ ಕಾಂಪೌಂಡನಲ್ಲಿಯೇ ಇರಬೇಕೆ? ಆಗ ನಮ್ಮಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹೇಳಿದ ಮಾತು, ಅದು ಮಣಿಪಾಲ ಬ್ರೈನ್. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ರಸ್ತೆ ಅಗಲಿಸುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ಒಡೆಯಲು ಈಗಿನಿಂದಲೇ ಪ್ರತಿರೋಧ ಒಡ್ಡಲು ಒಬ್ಬ ಗಣೇಶನನ್ನು ತಂದು ಕೂರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ಮಂದಿ ಹಿಂದೆ ತಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರಗಳಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆಗೆಂದು 'ಉದಯವಾಣಿ' ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆ ಆರಂಭಿಸಿದವರು. ಇಂದಿಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡ ದಾಟಿ ಬೇರೆಡೆ ನೆಲೆಯೂರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಕರಾವಳಿ ಮಂದಿ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಇತರರು ಅದನ್ನು 'ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆ' ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿಲ್ಲ.
ಇನ್ನು ಒಂದೇ ದಾರಿ. ನೇರ ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕಾರು ನಿಂತಿತು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗಾಯಕರು ಕೀರಲು ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದ ಅದ್ಭುತ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುವ ತಿಣಕಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇತ್ತ ಅದಾವುದರ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಪತ್ರಕರ್ತರು 'ಮದ್ಯ'ರಾತ್ರಿಗೆ ಸಜ್ಜಾಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾಳಜಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷತೆ

ನಿಮ್ಮ ವೃತ್ತಿ ಜೀವನದ ಸಾರ್ಥಕ ಕ್ಷಣ...

"ಮೈಸೂರಿನ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ದಲಿತನೊಬ್ಬನನ್ನು ಅರ್ಚಕನನ್ನಾಗಿ ನೇಮಕ ಮಾಡಿದ್ದು..."

ಮುಜುಗರ ಉಂಟು ಮಾಡಿದ ಘಟನೆ...

"ಒಂದು ಮೀಟಿಂಗ್ ನಲ್ಲಿ ಉದ್ಯಮಿಯೊಬ್ಬರು ಮಾತನಾಡಿ, ನನ್ನ ಕೆಳಗಿನ ಅಧಿಕಾರಿ ಪರವಾನಗಿ ಮಂಜೂರು ಮಾಡಲು 2,000 ಲಂಚ ಪಡೆದ ಎಂದು ಆರೋಪ ಮಾಡಿದರು. ನಾನು ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಎರಡು ಸಾವಿರ ರೂಗಳನ್ನು ಆ ಉದ್ಯಮಿಗೆ ನೀಡಿ, ನಂತರ ನನ್ನ ಕೆಳಗಿನ ಅಧಿಕಾರಿಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದೆ. ಆ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಅಧಿಕಾರಿ ಎರಡು ಸಾವಿರ ರೂಗಳನ್ನು ನನಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿಸಿದರು..."

ಒಬ್ಬ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಇರಬೇಕಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾಳಜಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಎರಡೂ ಈ ಮೇಲಿನ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ ಮೇಲೆ ಉದಾಹರಿಸಿರುವ ಅಧಿಕಾರಿ ವಿ.ಪ. ಬಳಿಗಾರ್. ಸದ್ಯ ಅವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನವರ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ. ಹಿಂದೆ ಹಲವು ಇಲಾಖೆಗಳಲ್ಲಿ, ಹಲವು ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ದಕ್ಷತೆ ಮೆರೆದವರು.

ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಕಾರ್ಯಾಲಯ ಸೇರಿ ಮಂಕಾದರು ಎಂದೆನಿಸಿದರೆ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಹಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ 'ಬಳಿಗಾರ್ ಅವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗೆ ಸೂಚಿಸಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ' ಎಂದು ನಾವು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತೇವೆ. ಒಂದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಬಳಿಗಾರ್ ಲಿಂಗಾಯುತರಲ್ಲದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಅವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಸೂಕ್ಷ್ಮವನ್ನು ಅವರೂ ಬಲ್ಲರು.

ಅದೇನೆ ಇರಲಿ, ಬಳಿಗಾರ್ ಆದರ್ಶಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸರಕಾರಿ ಸೇವೆಗೆ ಬಂದವರು. ಅವರನ್ನು ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಜಾತಿವಾದಿ ಎಂದರೂ, ಭ್ರಷ್ಟ ಎನ್ನಲಾಗದು. ಪತ್ರಕರ್ತರು ಸದಾ ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಟೀಕಿಸುವುದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ನಾಹಿದಾ ಅತಾವುಲ್ಲಾ ಅವರು ಬಳಿಗಾರ್ ಕುರಿತ ವಿಶೇಷ ಲೇಖನ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. (ದಿನಾಂಕ -ಡಿಸೆಂಬರ್ 29). ತಪ್ಪದೇ ಓದಿ. ಓದಿದ ಪರಿಣಾಮ ಮನಸ್ಸು ಪ್ರಫುಲ್ಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

Whose media? Which people?

ಯಾರ ಮಾಧ್ಯಮ? ಯಾವ ಜನ? - ಎನ್ನುವ ಸುಲಭ ಅನುವಾದಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾದ ತಲೆಬರಹದೊಂದಿಗೆ ಲೇಖನವೊಂದು ದಿ ಹಿಂದು ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಗಜೀನ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿರುವವರೆಲ್ಲ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಲೇಖನವಿದು. ಸುಮ್ಮನೆ ಓದಿಬಿಡಿ. ಅಂದಹಾಗೆ ಇಂದು ಭಾನುವಾರ. ವಾರದ ರಜೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ - ರಜೆ ಆಹ್ಲಾದಕರವಾಗಿರಲಿ...

NISSIM MANNATHUKKAREN*
The coverage of the terror attacks showed that when the media becomes a purely business enterprise, news becomes a commodity, serving the interests of the few. It ceases to be the guardian of democracy or the protector of public interest.
Walter Cronkite of the CBS takes off his glasses while announcing the assassination of President John F. Kennedy. He puts them back on slowly, and takes about seven seconds to read the next sentence in a voice struggling to regain its composure.

"Hastiness and superficiality are the psychic diseases of the 20th century, and more than anywhere else this disease is reflected in the press. "
Alexander Solzhenitsyn
On November 22, 1963, some 38 minutes past two p.m., Eastern Standard Time, Walter Cronkite of the CBS takes off his glasses while announcing the assassination of President John F. Kennedy. He puts them back on slowly, and takes about seven seconds to read the next sentence in a voice struggling to regain its composure. Those few seconds of time, which are an eternity for live television, surely would rank among the most poignant moments of television journalism. Reams of pages could not have evoked the same pathos as those moments of silence. Contrast these with the plasticity and obscenity that characterised the 60 hours of visual media coverage of the terror in Mumbai, especially in English. As Jean Baudrillard puts it, the obscenity of media events “is no longer the traditional obscenity of what is hidden, repressed, forbidden or obscure; on the contrary, it is the obscenity of the visible, of the all-too-visible, of the more-visible-than-visible”. What the terror exposed was not just the underbelly of the Indian State but also the innards of the institution of media in India.
Role of commercial media
But the few critical responses to the terror coverage do not go beyond the superficial and technical aspects of this phenomenon to understand the deeper question, which is the role of a commercial media in a democratic society. The real issue, therefore, is the systematic erosion of the concept of the press as the fourth estate: the belief exemplified by people like the 19th-century historian Thomas Carlyle that “invent Writing” and “Democracy is inevitable”; the belief that the press is the guardian of democracy and the protector of the public interest. And this erosion is the inevitable culmination of the long process of the appropriation of the concept of public press for the private interests of a few, in short, the turning of the press into a business enterprise. The news here becomes like any other commodity in the market. Of course, the media in India has hardly assumed the scale and the depth of corporatisation in countries like the United States. But the signs are ominous and these are hardly encouraging for the miniscule number of media outlets that seek to be a real “public press”.
The most problematic aspect of the recent coverage is the media’s posturing as an “objective” and “neutral” entity — above all kinds of power interests — which merely seeks to bring the “truth” to the public. This posturing is seen in the shrill rhetoric of the blaming of the State and the political class for the tragedy. In this simplistic formulation of the “good” press versus the “evil” politicians, the media panders to something called the “public opinion” instead of acting as a critical catalyst of the latter. Public opinion must be the most abused term in a democracy. But what we forget in the aura of Obama is that it is public opinion that sanctioned the U.S. war in Iraq and it is public opinion that elected George Bush back to power. So a public opinion uncoupled from higher universal principles of justice and ethics is merely a mob stoning an alleged adulteress to death. Walter Cronkite went on to become the “most trusted man in America” for often going against the public opinion, even from within the confines of a commercial media. When he, against the logic of television ratings, delivered the verdict against the American war in Vietnam, President Lyndon B. Johnson famously remarked: “If I’ve lost Cronkite, I’ve lost America.” With hundreds of debates on television in the last few days, it was reprehensible that not even one proposed a political solution, rather than a technical or military solution, to the problem of terrorism.
A modern myth
The moral superiority of the media in relation to the political class and the State is the biggest myth in any capitalist democracy. The recent politician-bashing undertaken by the media hides the deep need of both for one another. Such a synergy could not be better illustrated than by the media celebrity status attained by politicians like the late Pramod Mahajan. The same goes for the media’s harmonious and mutually beneficial relationship with capitalist interests which include the entertainment industry. It is almost laughable that the media, after 60 hours of shameless voyeurism, chose to call Ramgopal Varma’s visit to the Taj as “disaster tourism”. The media’s defence that the lack of coverage of the victims at the CST railway station as compared to those at the five-star hotels was not “because of some deliberate socio-economic prejudice” but an aberration and imbalance that crept into the chaos of covering live tragedy ignores the deeper systemic problems hinted above. Even after the tragedy was over, the sanity of the studios could still not restore the imbalance. For instance, NDTV’s “We the People”, telecast on November 30, had among its expert panellists, Simi Grewal, Kunal Kohli, Ratna Pathak, Ness Wadia and Luke Kenny! These people are supposed to represent us, citizens, against the inept and carnivorous State. Through the magic wand of the media, the rich and the famous transmogrify into “we the people”. The philosopher Slavoj Zizek had noted that the “close door” button in the elevator is actually inoperable: it does nothing to hasten the closing of the door, but gives the impression that it does. The presumed power of the media as the representative of the people is something similar: it merely gives the illusion that we are all participating in it. And it has always been this way. That is why the suffering and tragedies of the few elites who lost their lives in the terror attack become more important than that of the other victims. That is why the media spectacle of terror has the habit of ignoring the systematic horrors and tragedies undergone by millions of Indians on a day-to-day basis. And that is why the Taj and the Oberoi will enter our wounded collective consciousness, unlike Kambalapalli and Khairlanji.
It is shocking that a slogan like “enough is enough” is bandied about in the media now after a terror attack. The moral angst of the media could not be roused all these years even when 1.5 lakh farmers committed suicide in a period of mere eight years from 1997 to 2005. How many channels did exclusive “breaking news” stories when India, the second fastest growing economy in the world, secured the 94th position, behind even Nepal, in the Global Hunger Index Report? Where were the Shobha Des and Ness Wadias then, who are now out on the streets mouthing revolutionary slogans like “boycott taxes”? Where were the candle light vigils and demonstrations when policemen rode on a motorbike with a human being tied to it? Or when a father and a child were crushed under a bus after being thrown off it for not being able to pay two rupees for the ticket? For the 40 crore Indians who live like worms, the prospect of being shot dead by terrorists would seem like a dream come true. At least it is more glorious and patriotic than swallowing pesticide!
PHOTO: GETTY IMAGES POIGNANT MOMENT: Walter Cronkite announcing John F. Kennedy's Assassination.
The clamour for the accountability of the State and political class that has been occasioned by the terror was long overdue. And the media has played a role in giving a stage to vent this anger. But ultimately, it hides the fact that commercial media is just another partner in the State-corporate alliance. Otherwise, how can you explain the lopsided coverage in the English media about poverty, hunger, health, nutrition and violation of human rights (which would not exceed 10 per cent of the total number of stories and reports)? While a lot of questions have been raised about democracy after the terror attack, there is none about the need for a real independent media which is free not only from the clutches of the State but also from profit and commercial considerations. Enforcing some security guidelines for the media for wartime and emergency coverage does not address the larger question of the freedom of the press and its accountability to the public which can happen only if the latter are treated as citizens and not as consumers.
Blaming the media alone for our problems or not acknowledging some of the benefits of even a commercial media is naïve and one-sided. Nevertheless, the “public debates” that were staged on television in the last few days operated on a thoroughly emasculated notion of democracy and security. What the urban middle classes and the elite want is not democracy but Adam Smith’s night watchman State which does nothing more than the strong and efficient protection of the life, limbs and property of the people (read the classes). Once that is accomplished, whether the masses sell their blood, kidneys or their bodies to make a living is none of their problem. Despite the clamour for democracy, even the media is aware that if real democracy is established, it will not be able to sell many of the things that it is selling now, including terror as a packaged product. Until then, it will continue to be the vulture in the Pulitzer Prize-winning photograph of photojournalist Kevin Carter: the Sudanese toddler, all skin and bones, lies slumped on the ground in her attempt to crawl to the feeding centre, while it waits in the background, for her to die. At least, Kevin Carter had the conscience to end his life.

ಕೃಪೆ: ದಿ ಹಿಂದು
(*The author is Assistant Professor with Dalhousie University, Canada.)

'ಕರಾವಳಿ ಅಲೆ' ಮತ್ತು ಕರಾಳ ಮನಸ್ಸುಗಳು

ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡದ 'ಕರಾವಳಿ ಅಲೆ' ಪತ್ರಿಕೆ ಈಗ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿದೆ. ದುಷ್ಕರ್ಮಿಗಳು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಐದು ಸಾವಿರ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾರುವವರ ಮೇಲೂ ದಾಳಿ ನಡೆದಿದೆ. ಸಂಪಾದಕ ಸೀತಾರಾಂ ದೂರು ದಾಖಲಿಸಿದರೂ, ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ದೂರನ್ನು ದಾಖಲಿಸಲೂ ಪೊಲೀಸರು ಮೀನಮೇಷ ಎಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ರಾಷ್ಟೀಯ ಸಂಪಾದಕರ ಗಿಲ್ಡ್ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ರಾಜದೀಪ್ ಸರ್ದೇಸಾಯಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಪೊಲೀಸ್ ಮಹಾನಿರೀಕ್ಷಕರಿಗೆ ಈ ಪ್ರಕರಣ ಕುರಿತಂತೆ ಒಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. "ನಿಮ್ಮ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥರ ವಿರುದ್ಧ ಸೂಕ್ತ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಆದೇಶಿಸಿ" ಎಂಬುದು ಅವರ ಪತ್ರದ ಒಕ್ಕಣೆ.
ಆದರೆ ದಿ ಹಿಂದೂ ಪತ್ರಿಕೆ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರಾವ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲೂ ಈ ಘಟನೆಗಳ ವರದಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಒಂದು ಗ್ಯಾಸ್ ಸಿಲಿಂಡರ್ ದೊಡ್ಡ ಸದ್ದು ಮಾಡಿದರೂ (ಸ್ಫೋಟ ಅಲ್ಲ) ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್ ಆಗುವ ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಐದು ಸಾವಿರ ಪ್ರತಿಗಳು ಸುಟ್ಟರೂ ಅದು ಸುದ್ದಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ತುಂಬಾ ದಿನಗಳಿಂದ ಬೆಳೆದು ಬಂದಿರುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿದು. ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಇತರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೆಂದರೇನೆ ಅಲರ್ಜಿ. ಇತರೆ ಪತ್ರಿಕೆ ಕುರಿತಂತೆ ಏನೇ ಸುದ್ದಿ ಇದ್ದರೂ 'ಪ್ರಮುಖ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ' ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪತ್ರಿಕೆ ಹೆಸರು ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಏಕೆ ಹೀಗೆ?
ಕರಾವಳಿ ಅಲೆ ಸಂಪಾದಕರು ಪತ್ರಿಕಾ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಬದ್ಧರಾಗಿರುವವರು. ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಕೋಮುವಾದಿಗಳು ಸದಾ ಕೆಂಗಣ್ಣು ಬೀರುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಪತ್ರಿಕೆ ಪ್ರತಿ ಸುಟ್ಟದ್ದೂ ಅವರದೇ ಕೃತ್ಯ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂಶಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರದೇ ಪಕ್ಷ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮೇಲಂತೂ, ಅವರ ಪುಂಡಾಟ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿರುವವರ ಕುಮ್ಮಕ್ಕೂ ಇಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ಇದ್ದೇ ಇದೆ.
ಕರಾವಳಿ ಅಲೆ ವಿರುದ್ಧ ಎದ್ದಿರುವ ಕರಾಳ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇತರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಖರಾಗುವುದು ಒಳಿತು.

ವಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ...

ರೈತ ಸಂಘದ ಪ್ರೊ. ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ ನಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಠಿ ಕರೆದಿದ್ದರು. ಇನ್ನೇನು ಅವರು ಮಾತಿಗೆ ಶುರು ಹಚ್ಚಬೇಕು, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಉದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬ, "introduce yourself" ಎಂದ. ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ರಾಂಗಾದರು. "You need not attend my press conference. Our farmers do not read your paper" ಎಂದು ಆತನನ್ನು ಹೊರಗಟ್ಟಿದರು. ಈ ಘಟನೆ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಓದುತ್ತಿರುವ ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದದ್ದೇ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಗರಿ ಬಾಬಯ್ಯ ಒಂದು ಪತ್ರಿಕಾ ಗೋಷ್ಠಿ ಕರೆದಾಗಲೂ ಇಂತಹದೇ ಪ್ರಕರಣ ನಡೆದಿತ್ತು.
ಪ್ರೆಸ್ ಕ್ಲಬ್ ಗೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಭೇಟಿ ನೀಡುವವರಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಘಟನೆಗಳ ಮಾಹಿತಿ ಇರಬಹುದು. ತರುಣ ಪತ್ರಕರ್ತರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಈ ತೆರನ ಅವಘಡಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಸೂಕ್ತ ತರಬೇತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಪತ್ರಕರ್ತರು ನೇರವಾಗಿ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡುವುದು.
ತರಬೇತಿ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಡೆಯುವ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಎಂ.ಎ ಪದವಿ ಪಡೆದವರೇ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಕೆಲವು ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಂತೂ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಹಣ ಪಡೆದು ತರಬೇತಿ ನೀಡುತ್ತವೆ. ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯ ನಡೆಯುವ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಲಿಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದರೆ, ಇಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರಬೇಕಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಎದುರಿಗೆ ಗೃಹ ಮಂತ್ರಿ ಚಿದಂಬರಂ ಅಥವಾ ಕೇಂದ್ರ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗ ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷ ಬಂದರೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲು ತಡಕಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮದೇ ನೆಲದ ಗಿರೀಶ್ ಕಾಸರವಳ್ಳಿ, ಅನಂತಮುಊರ್ತಿ, ಮಾತನಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಾರೆ.
ಓದುವಿನಡೆಗೆ ಇಲ್ಲದ ಆಸ್ಥೆ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ.
ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಪಾಠ ಹೇಳುವ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಇಂದಿನ ಹಣಕಾಸು ಸ್ಥಿತಿ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯ ಇತಿಹಾಸ ಪತ್ರಕರ್ತನಿಗೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ರಾಜಕೀಯ ಸುದ್ದಿ ವರದಿ ಮಾಡುವ ವರದಿಗಾರನಿಗೆ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಎಂದು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳು ಹೇಳುವುದು ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ. ಒಂದು ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ವರದಿ ಬರೆಯುವುದು ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ಯಾವುದೇ ಸುದ್ದಿ ಓದಿದರೂ, ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಒಂದು ಅಂಶವೆಂದರೆ, ವರದಿಗಾರ ಸುದ್ದಿ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ತನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಕಾತುರನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಜನರಿಗೆ ಸುದ್ದಿ ಮುಖ್ಯ, ವರದಿಗಾರನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಇದನ್ನು ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ತಿಳಿಸಿ ಹೇಳುವವರು ಯಾರು?
ಅನೇಕರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದು, ಹಿಂದೆ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವವರು ಪುಣೆಯ ಸಿನಿಮಾ ಅಂಡ್ ಟೆಲಿವಿಷನ್ ಸಂಸ್ಥೆ ನಡೆಸುವ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಫಿಲ್ಮ್ ಅಪ್ರಿಸಿಯೇಷನ್ ಕ್ರಾಶ್ ಕೋರ್ಸ್ ಹಾಜರಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೇರೆಯವರು ಸಿನಿಮಾ ವಿಮೆರ್ಶೆ ಮಾಡುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಸಿನಿಮಾ ಬೀಟ್ ಮಾಡುವವರೆಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ವಿಮರ್ಶಕರೆ. ಸಿನಿಮಾ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ ಗಂಧಗಾಳಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅವರು - ಚಿತ್ರದ ಸಂಗೀತ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ, ನಟನೆ ಇನ್ನೂ ಸುಧಾರಿಸಬೇಕು, ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಗಿಯಿಲ್ಲ, ನಿರ್ದೇಶಕ ಇನ್ನೂ ಪಳಗಬೇಕು - ಎಂದು ಫರ್ಮಾನು ಹೊರಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ವಿಪರ್ಯಾಸ.
ಸರಕಾರದ ಯಾವುದೇ ಕಳಪೆ ಕಾಮಗಾರಿ ಬಗ್ಗೆ ಟೀಕೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ತಮ್ಮ 'ಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕು' ಎಂದೇ ಭಾವಿಸುವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು, ಪತ್ರಿಕೆ ಸಂಪಾದಕರು, ಕಳಪೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಕೊಡುವುದು ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯ ಎಂದೇಕೆ ಭಾವಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೆ ಕಾರ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ವಾರಕ್ಕೊಂದು ವಿಶೇಷ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಇರುತ್ತೆ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಗಣ್ಯರು ಒಂದು ಗಂಟೆ ಕಾಲ ಪತ್ರಿಕೆ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಜತೆ ಹರಟುತ್ತಾರೆ. ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರೊಫೆಶನಲ್ ಆಗುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
ಕೇವಲ ಸಾಹಿತಿ, ಗಿಣಿ ಶಾಸ್ತ್ರ ಹೇಳುವವರು, ದೂರದರ್ಶನ ಕೇಂದ್ರ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಬಂದರೆ ಸಾಲದು. ಚಂದ್ರಯಾನ ಸುದ್ದಿ ಹೆಚ್ಚು ಬರುವ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಬಂದು ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಜತೆ ಚಂದ್ರಯಾನ ಕುರಿತು ಉಪನ್ಯಾಸ ನೀಡುವಂತಿರಬೇಕು. ಹಾಗೆಯೇ ಆರ್ಥಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಬದಲಾವಣೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ದೇಶದ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಗ್ಗೆ, ಅಂತಾರಾಜ್ಯ ನದಿ ನೀರು ಹಂಚಿಕೆ ಕುರಿತಂತೆ ಉಪನ್ಯಾಸಗಳು ನಡೆಯಬೇಕು. ಆಗ ಪತ್ರಕರ್ತರು ತಮ್ಮ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಕಾರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇನೆ ಇರಲಿ, ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರಯೋಗ ಮೆಚ್ಚುವಂತಹದ್ದು. ಆದರೆ ಇತರರಿಗೆ ಇದು ಏಕೆ ಮಾದರಿಯಾಗಬಾರದು? ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಹೊಸ ವಿಚಾರ ತಿಳಿದರೆ ಒಳಿತಲ್ಲವೇ?

ಭಲೇ ಟಿವಿ9!

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಟಿವಿ9 ವಾಹಿನಿ ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಅತಿಯಾತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಗ್ರಹಿಕೆಯೇ ಅಂತಿಮ ಎಂದುಕೊಂಡು ವರದಿಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಮಂಗಳವಾರ ಪ್ರಸಾರಗೊಂಡ "ಧೋನಿ-ಲಕ್ಷ್ಮಿರೈ" ಕುರಿತು "ಸ್ನೇಹನಾ-ಪ್ರೀತಿನಾ" ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಇತ್ತೀಚಿಗಿನ ಸಾಕ್ಷಿ. ಇದರ ನಡುವೆಯೂ ನಿನ್ನ ಟಿವಿ9 "ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಿಂದ ಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯ" ಎನ್ನುವ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಭಿತ್ತರಿಸಿ ಭೇಷ್ ಏನಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.
ಮಂಡ್ಯದ ಟಿವಿ9 ವರದಿಗಾರ ರವಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಅವರು ನಡೆಸಿದ ಜಾತಿವಾರು ಸಭೆಯಗಳ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನುಮತ್ತು ವಿಡಿಯೋ ಕ್ಲಿಪ್ಪಿಂಗ್ ಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದರು. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ " ಮಾದಿಗರ ಒಕ್ಕೂಟ"ಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೂ ತಮ್ಮ ಎಂದಿನ "'ಪುಂಗಿ" ಊದಿ ಬಂದದ್ದು ನಂತರ ವೀರಶೈವ ಮುಖಂಡರ ಸಭೆ ನಡೆಸಿದ್ದನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ವರದಿಗಾರ.
ಹಾಗೆಯೇ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೇಳುವ " ಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡಬೇಡಿ" ಎನ್ನುವ ಮಾತನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ಮರಳಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡಿದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ಝಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಜನರ ಮುಂದೆ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದಾಗ ಸಾರ್ವಜನಿಕರೂ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಿಗೆ ಮಂಗಳಾರತಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. "ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀ ಮಾಡಬೇಡಿ " ಎನ್ನುವ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ವಿಚಾರ ಬಿಟ್ಟು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದೇಕೆ ಎಂದು ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ವರದಿಗಾರ ರವಿ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆ: ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಡಾ. ಬಿ.ಎಸ್.ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಅವರು ಈ ರೀತಿ ಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡಬಹುದೆ?
ಇವತ್ತಿನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಾಲೂ ಇಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ಸಾವಿರ ಸಲ ಹೇಳಿ ಸವಕಲಾಗಿರುವ " ಎಂಟೂ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲು ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇವೆ" ಎನ್ನುವ ಸುದ್ದಿ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇರಾಕ್ ಪತ್ರಕರ್ತ ಮತ್ತು ಯುದ್ಧದ ಡಿಮಾಂಡ್!

ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಇರಾಕ್ ನ ಪತ್ರಕರ್ತ ಮುಂತಾಜೀರ್ ಅಲ್-ಜೈದಿ ಅದನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ವಿಶ್ವದ ಹಿರಿಯಣ್ಣ ಎಂದೇ ಕುಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದಿರುವ ಅಮೆರಿಕಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷನಿಗೆ ವಿದಾಯದ ಮುತ್ತನ್ನು ಬೂಟಿನ ಮುಊಲಕ ನೀಡುವುದು ಸುಲಭದ ಮಾತಲ್ಲ.
ಮುಂತಾಜೀರ್ ತನ್ನ ಅಸಂವೈಧಾನಿಕ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಬಂಧಿತನಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವನ ಉದ್ದೇಶ, ಆ ನಡವಳಿಕೆ ಹಿಂದಿರುವ ನೋವು, ಬೇಸರ ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಜಗತ್ತನ್ನು ತಲುಪಿವೆ. ವಿಚಿತ್ರ ನೋಡಿ, ಬಾಂಬ್, ಮಿಸೈಲ್ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಅಮಾಯಕರನ್ನು ಕೊಂದ ಬುಷ್ ವಿರಾಜಮಾನನಾಗಿ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಠಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಕೊಲೆಗಡುಕ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಬೂಟಿನೇಟಿನ ಮುಊಲಕ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ ಪತ್ರಕರ್ತ ಬಂಧಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ!
ಇರಾಕ್ ನ ವಿಧವೆಯರು, ತಬ್ಬಲಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಪ್ರಾಣತೆತ್ತ ಅಮಾಯಕರ ಪರವಾಗಿ ಎರಡನೆಯ ಬೂಟು.
ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಏನೆಲ್ಲಾ ಅವಗಢಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಆ ಪತ್ರಕರ್ತ ತನ್ನ ಎರಡನೆಯ ಬೂಟನ್ನು ಎಸೆಯುವ ಮುನ್ನ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಸಾರಿದ. ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಯುದ್ಧ ಬೇಕು ಎಂದು ಡಿಮಾಂಡ್ ಮಾಡುವವರು ಇದಿರಂದ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕಾದ ಪಾಠವಿದೆ.
ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ದೆಹಲಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ದಿನೇಶ್ ಅಮಿನ್ ಮಟ್ಟು ಸೋಮವಾರ ತಮ್ಮ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ಕುರಿತಂತೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಮುಊರು ರಸ್ತೆ ಕೂಡೋ ಸರ್ಕಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನಾಕಾಣೆ ಮುಂಬತ್ತಿ ಹಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶೋಕಾಚರಣೆ ಮಾಡುವವರು ಯುದ್ಧ ಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪಾರಾಡಾಕ್ಸ್.
ನೆನಪಿರಬಹುದು ನಿಮಗೆ, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ 13-14 ಸೈನಿಕರು ಪ್ರಾಣ ತೆತ್ತರು. ಅವರೆಲ್ಲ ಯಾರು? ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಊರಿನ ಹುಡುಗರು. ಅವರ್ಯಾರೂ ಶ್ರೀಮಂತರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲ. ಬಡ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕ, ರೈತರ ಮಕ್ಕಳು. ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಮಾಡಿದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಹೋಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಈ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಮೊದಲ ಯುದ್ಧವೇ ಕೊನೆಯ ಯುದ್ಧವೇ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲವೆ. ಯುದ್ಧದಿಂದ ಯುದ್ಧ ಮಾತ್ರ ಹುಟ್ಟಬಲ್ಲುದು, ಶಾಂತಿಯಲ್ಲ. ಅಂದಹಾಗೆ ದಿನೇಶ್ ಅಮಿನ್ ಮಟ್ಟು ಬರಹವನ್ನು ತಪ್ಪದೇ ಓದಿ.

ಆತ 'ನಮ್ಮವ'ನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ

ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪ ಅಮೆರಿಕಾ ವಿವಿಯಿಂದ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಲಭಿಸಿದುದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಮಯೋಚಿತ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪ್ರದಾನದ ಹಿಂದೆ 'ಕಾಣಿಸುವ ಕೈ' ಪಾತ್ರವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿತು.

ಒಬ್ಬ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ, ಯಾರೋ, ಯಾವುದೋ ಲಾಭಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಅಂದರೆ, ಒಂದು ದಂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ಅದೂ ಸರಕಾರಿ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ, ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲಾ, ಏನನ್ನಬೇಕು ಇವರ ದಡ್ಡತನಕ್ಕೆ?

ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅವರು ನೀಡಿದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಆ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಹಲವರು ವಾದ ಮಾಡಬಹುದು. ಅಲ್ಲಾ ಸ್ವಾಮಿ, ಸದ್ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ 440ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಶ್ವ ವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಿವೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿಯೇ ಹತ್ತು ವಿ.ವಿ. ಗಳಿವೆ. ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನವರು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ 'ಕೊಡುಗೆ' ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥಳೀಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಕಣ್ತಪ್ಪಿಸಿ, ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿ ದೂರದ ಅಮೆರಿಕಾದ ವಿವಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿತೆ? ಅಲ್ಲಾರೀ, ಯಡಿಯುಊಪ್ಪನ ಕೊಡುಗೆ ಏನು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಂಶೋಧಿಸಲು ಒಂದು ಆ ವಿ.ವಿಯ ನಿಯೋಗವೇನಾದರೂ ಬಂದು ಹೋಗಿತ್ತೆ?

ಅದಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೂ ಇವರ ಸಮಾಜ ಸೇವೆ ದೊಡ್ಡದು. ಇವರಿಗೊಂದು ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಲಹೆಗಾರರು, ಆಪ್ತ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗೆ ಇಂತಹ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿ ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹಿಂದೆ ಇಂಥದೇ ಗೌರವವನ್ನು ಎಸ್.ಎಂ. ಕೃಷ್ಣರಿಗೆ ನೀಡಲು ಆ ವಿಶ್ವ ವಿದ್ಯಾನಿಯಲ ಮುಂದೆ ಬಂದಿತ್ತಂತೆ. ಕೃಷ್ಟ ನಯವಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಬಂಡವಾಳ ಗೊತ್ತು. ಮೇಲಾಗಿ, ತಾನು ಡಾಕ್ಟರ್ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉಮ್ಮೇದಿ ಅವರಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಪ್ರೌಢ ಮನಸ್ಸು ಆಲೋಚಿಸುವ ಪರಿ.

ಅದಿರಲಿ, ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನಿಗೆ ಆ ಪ್ರೌಢತೆ ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ, ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೂ ಇಲ್ಲವೆ. "ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆದ ನಮ್ಮ ಸಿಎಂ" ಎಂದು ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ 'ನಮ್ಮ ಸಿಎಂ' ಎಂಬ ಪದ ಬಳಕೆ ಸರಿಯಾದದ್ದೇ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಯ 'ನಮ್ಮ' ಯಾರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದು? ಓದುಗರೆ, ಈ ನಾಡಿನ ಪ್ರಜೆಗಳೆ, ಬಿಜೆಪಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರೆ ಅಥವಾ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೇ?

ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುವ ಒಂದು ಸಂಗತಿ, ಯಾರೋ ಮಹಾಶಯರು ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನಿಗೆ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಲಭಿಸಿದ ಬಗ್ಗೆ ಅತೀವ ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟು, ಇಂತಹದೊಂದು ತಲೆಬರಹ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಮಾತು ಸ್ಪಷ್ಟವಿರಲಿ, ಯಾರೇ ಒಬ್ಬನನ್ನು 'ನಮ್ಮವ' ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಸಂಬೋಧಿಸುವುದು, ಆತನ ಸಾಧನೆ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟಾಗ. ವಿದೇಶಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪ ಯಾರದೋ ಲಾಬಿಯಿಂದ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆದಾಕ್ಷಣ ಅದು ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಆತ 'ನಮ್ಮವ'ನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಚ್ತಾರಂತೆ!!!

ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಮಟ್ಟಿಗಿದು ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್!
ಜಾಗತಿಕ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತದಿಂದ ಕುಗ್ಗಿರುವ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಗ್ರೂಪ್ ತನ್ನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಲು ತಯಾರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯೊಂದು ಸುದ್ದಿಮಾತು ಬಾಗಿಲು ತಲುಪಿದೆ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಆತಂಕದ ಸಂಗತಿ. ಹಾಗೂ ಇದು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವೇನಲ್ಲ. ಟಿಓಐ ಗುಂಪಿನವರು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಮುಊಹವನ್ನು ಕೊಂಡಾಗಲೇ ಈ ಗುಮಾನಿ ಇತ್ತು. ವಿಜಯ ಸಂಕೇಶ್ವರ ಹೆಸರಿನ ಮೊದಲರ್ಧವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಎಂಬ ಟೈಟಲ್, ಟೈಮ್ಸ್ ಗ್ರೂಪ್ ಗೆ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಪಥ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಪತ್ರಿಕೆ ಕೊಂಡ ತಕ್ಷಣ ಮಾಸ್ಟರ್ ಹೆಡ್ ನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ನಂಬರ್ 1 ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ.
ಆದರೆ ಕ್ರಮೇಣ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲೇ ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಆರಂಭಿಸಿತು. ಆ ಮುಊಲಕ ಉಷಾಕಿರಣ ಮಲಗಿತು. ಕೆಲವರು ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬೇರೆಡೆ ನೆಲೆ ಕಂಡರು. ವಿಜಯ ಟೈಮ್ಸ್, ಬೆಂಗಳೂರು ಮಿರರ್ ಎಂಬ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪ ತಾಳಿತು. ಈಗ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸರದಿ.
ಟೈಮ್ಸ್ ಗ್ರೂಪ್ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ಮಿರರ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಸೋಕಾಲ್ಡ್ 'ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್' ಸುದ್ದಿ ಹೊತ್ತು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಬರಲಿದೆ. ಇದೀಗ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿರುವ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಪತ್ರಿಕೆ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಲಿದೆ. ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ಹಾಲಿ ಇರುವ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಓದುಗರಿಗೆ ಟಿಓಐ ಕನ್ನಡ ತಲುಪುತ್ತದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗರಿಗೆ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್!
ಇದೆಲ್ಲಾ ಒತ್ತಟ್ಟಿಗಿರಲಿ. ಇಂತಹದೊಂದು ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದ ತೀರಾ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವವರು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಿಬ್ಬಂದಿ. ಅದು ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪ ತಾಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ನೌಕರರ ಅಗತ್ಯ ಬೀಳದು. ವಿವಿಧ ಬ್ಯೂರೋಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ವಿ.ಕ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಟೈಮ್ಸ್ ಕನ್ನಡ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಬಹುತೇಕರು ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರಿಗೆ ಎರಡೋ-ಮುರೋ ತಿಂಗಳ ಸಂಬಳ ಮುಂಗಡವಾಗಿ ನೀಡಿ ಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಹಿಂದೆ ಉಷಾಕಿರಣ ಹಾಗೂ ವಿಜಯ ಟೈಮ್ಸ್ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿದಾಗ ಬೀದಿಗೆ ಬಿದ್ದವರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೆಲವು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಸಿದ್ಧವಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಆರ್ಥಿಕ ದುಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಕಂಗಾಲಾಗಿರುವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಹೊಸ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಇರುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಹೇಗೋ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವವರಿಗೆ ನೆಲೆ ಎಲ್ಲಿ?
ಸುದ್ದಿಮಾತು ಬಯಸುವುದಿಷ್ಟೆ. ಇಂದಿನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಹಲವು ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಜನವಿರೋಧಿ, ಜೀವವಿರೋಧಿ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಿಗೆ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿರಬಹುದು. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಪ್ರಗತಿಪರ ಮನಸ್ಸಿರುವ ಸಂಪಾದಕ ಪತ್ರಿಕೆ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದರೆ ಅದು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಸುದ್ದಿಮಾತಿನದು. ಆದರೆ ಪತ್ರಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲವಾದರೆ? ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಬೇಸರ ಹಾಗೂ ಸಂಗತಿ. ಏಕೆಂದರೆ ನೂರಾರು ಕುಟುಂಬಗಳು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿವೆ. ಸುದ್ದಮಾತಿಗೆ ತಿಳಿದು ಬಂದ ಸುದ್ದಿ, ಕೇವಲ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ಉಳಿದರೆ ಚೆನ್ನ.
ಕೊನೆಮಾತು: ಇದೇ ಭಾನುವಾರ (ಡಿ.14)ದಿಂದ ಡಿಎನ್ಎ ಬೆಂಗಳೂರು ಆವೃತ್ತಿ ಕಣ್ತೆರೆಯಲಿದೆ. ಪತ್ರಿಕೆ ತಂಡಕ್ಕೆ ಶುಭಾಶಯಗಳು.

ಕನಸುಗಳ ನಗರ ಕುರಿತು ವಿನೋದ್ ಮೆಹ್ತಾ ಬರೆದದ್ದು...

ಔಟ್ ಲುಕ್ ಸಂಪಾದಕ ವಿನೋದ್ ಮೆಹ್ತಾ ಮುಂಬೈ ದಾಳಿ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂಬೈ, ಲೆಪೋಲ್ಡ್ ಕೆಫೆ ಹಾಗೂ ಮುಂಬೈಕರ್ ಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೆದ ಪುಟ್ಟ ಬರಹವಿದು. ಸುದ್ದಿಮಾತು ಓದುಗರಿಗೆ...

Ah, Bombay...
Falling to the mother of all security lapses

Could this be happening to the "city of dreams"? Our very own Mumbai? The city is no stranger to terror attacks, but the scale, audacity, flamboyance and planning of this assault takes one’s breath away. As the faces of anonymous, but not hooded, assassins flashed on TV screens, one thing became quickly clear. These gentlemen were looking for maximum exposure in maximum city. And what a spectacular success, from their perspective, the operation has been. Will Mumbai ever be the same again?
As an ex-Mumbaikar, I was reared, physically and intellectually, at one of the terrorist’s first targets: Leopold Cafe. In my time, it was a slightly shady, downmarket eatery patronised by hippies and harlots. My interest lay mainly in the mutton dhansak and dodging the gaze of the Parsi owner whose temper was legendary. He preferred his customers to eat and scoot. And my preference was long lunches and chatting up the better-washed female hippies. The Oberoi and the Taj were second homes. It was at the latter that my first publication, Debonair, was launched. Remembering the generous spirit and cosmopolitan character of Mumbai and its magnificent landmarks in the past tense may be a trifle unfair to a city which has suffered horrendously through terror assaults, but always displayed a remarkable capacity for fast recovery.
Although I have been living in Delhi since the early ’90s, I left my heart in Leopold Cafe. All of which shows that my heart, if nothing else, is in the right place. While our politicos indulge in shouting matches on Islamic terrorism or Hindu terrorism, India bleeds with terrifying regularity. How could close to 20 (if not more) terrorists, armed to the teeth with Kalashnikovs and hand grenades, casually enter a metropolis heavily guarded and heavily warned? How could they get into world-famous hotels, which allegedly are on high alert currently, and leisurely prepare and execute their diabolical deeds? This is the mother of all security lapses.
Our intelligence-gathering network is in a shambles. The tragedy is that everyone, even Ramu the cook, knows how rundown IB and RAW are. Why didn’t these assassins, the harbingers of global terror to India, strike at London, Paris, New York, Sydney? Why did they specifically choose Mumbai? No prizes for coming up with the correct answer.
All of us ex-Mumbaikars can only shed tears for our beloved town. Coming home late on Wednesday night, my wife whispered: "They’ll hit Delhi tomorrow." Or Bangalore or Chennai. Though it didn’t materialise, the original decision of the Prime Minister and L.K. Advani to go together to Mumbai was a good beginning. But I fear the unity won’t last long. Soon we’ll be back to the nasty Afzal Guru-Sadhvi slanging. I hope I am wrong.

ಆಡೋದೊಂದು, ಮಾಡೋದೊಂದು, ಇದು ಪೇಜಾವರ ಸ್ಟೈಲ್..

ದಲಿತರೂ ಹಿಂದೂಗಳು. ಅವರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಮುಂದಾಗುತ್ತೇವೆ ಎಂದರು. ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮತಾಂತರ ಕುರಿತು ಸಂವಾದದಲ್ಲಿ ಪತ್ರ ಬರೆದು ದಲಿತರು ಬೇರಾವ ಜಾತಿ ಸೇರಬಾರದು ಅಂದರು. ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಮತಾಂತರಗೊಂಡ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ದಲಿತ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಪತ್ರ (ಪೂರ್ಣ ಪತ್ರ ಇಲ್ಲಿದೆ ) ಬರೆದು,

"ಅಂತೂ ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಆರಾಧಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ರಾಮ, ಕೃಷ್ಣ, ಶಿವ, ದುರ್ಗೆ ಮೊದಲಾದ ದೇವರನ್ನು, ನಾಗ-ದೈವಗಳನ್ನು, ಗ್ರಾಮ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ತೊರೆದು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಪರಿತ್ಯಜಿಸಿ ಅನ್ಯಮತಗಳಿಗೆ ಸೇರುವುದು ಬೇಡ. ಹಿಂದು ಧರ್ಮದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ಸಂಘಟಿತರಾಗಿ ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡೋಣ. ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಾನೂ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಮಠಾಧಿಪತಿಗಳು ಇದ್ದೇವೆ" ಎಂದುಶ್ರೀಗಳು ಭರವಸೆ ಕೊಟ್ಟರು.

ಮಾಡಿದ್ದೇನು?

ಇದೆಲ್ಲಾ ಬರೀ ಮಾತು ಅನ್ನೋದನ್ನು ಪೇಜಾವರರು ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವತ್ತಿನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ 4 ಪುಟದಲ್ಲಿರುವ ವರದಿ ನೋಡಿ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಶನಿವಾರ ಜಾತಿ ವಿನಾಶ ವೇದಿಕೆ ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದ್ದ ದಲಿತರೊಂದಿಗೆ ಸಹ ಪಂಕ್ತಿ ಭೋಜನಕ್ಕೆ ಪೇಜಾವರ ಬರದೇ ತಮ್ಮ ಹೇಳಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನ ಹುಟ್ಟುವ ಹಾಗೇ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಡಾ.ರಾಮ ಮನೋಹರ ಲೋಹಿಯಾ ವೇದಿಕೆ ಈ ಸವಾಲು ಹಾಕಿತ್ತು.

ಶ್ರೀಗಳು ಸವಾಲುಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ತಮ್ಮ ಆಡಿದ ಮಾತು ಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ದಿಟ ಎನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸದೇ ಹಿಂಜರಿದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ವೇದಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಆಹ್ವಾನ ಹೋಗಿತ್ತಂತೆ. ಆದರೂ ಸೌಜನ್ಯಕ್ಕೂ ಶ್ರೀಗಳಿಂದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಇಂಥವರು , ದಲಿತೋದ್ದಾರದ ಮಾತಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ನಂಬುವುವುದು?

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದವರನ್ನು ಉಳಿದ ಹಿಂದೂಗಳಂತೆ ಸಮಾನತೆ ಯಿಂದ ನೋಡುವ ಭರವಸೆ ನೀಡುತ್ತೇವೆ. ದಲಿತರಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ತಿಳಿಸಿ ದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ವತಃ ಆಗಮಿಸಿ ಅಥವಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ದಲಿತರ ಜೊತೆ ನಾನೂ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧನಿದ್ದೇನೆ.

ಶ್ರೀಗಳು ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ್ದು ಬಾಯಿ ಚಪಲಕ್ಕಾ?

ಕೆಲವರ ಹುಟ್ಟೂ ಭರಿಸಲಾಗದ ಹೊರೆ...

ಮುಂಬೈ ಹಿಂಸೆ ಮಧ್ಯೆ ಮಾಜಿ ಪ್ರಧಾನಿ ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ನಿಧನದ ಸುದ್ದಿ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮದವರಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ತೀವ್ರ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಅವರು ಅಸುನೀಗುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಮುಂಬೈನ ತಾಜ್ ಹೊಟೇಲ್ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ನಿಧನ ವಾರ್ತೆ ಕೇವಲ ಸ್ಕ್ರಾಲ್ ಗೆ ಸೀಮಿತವಾಯಿತು. ಹಿರಿಯ ಸಮಾಜ ಚಿಂತಕ ಕಾಂಚಾ ಇಲಯ್ಯ ತಮ್ಮ ಅಂಕಣ (ಡೆಕ್ಕನ್ ಹೆರಾಲ್ಡ್, ದಿನಾಂಕ ಡಿಸೆಂಬರ್ 3)ದಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ವರ್ತನೆ ಖಂಡಿಸಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಸುದ್ದಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಚಾಕರಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗ ಏಳಿಗೆಗೆ ಹೋರಾಡಿದವರು ನಿಧನರಾದಾಗ ಆ ಸುದ್ದಿ ಅವರಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ದೂರಿದ್ದಾರೆ. " ಇಂಥದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಎಲ್.ಕೆ ಅಡ್ವಾನಿ ನಿಧನ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಈ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ರ ಸಾವಿನಂತೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ " ಎಂದು ಅವರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ.
"If Advani had died amidst the trauma of the Bombay terror attacks, would they have ignored his death as they did in case of V P Singh? Certainly not, becauses there is big business in talking about him".
ಮಂಡಲ್ ವರದಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದು ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾತಿ ನೀಡುವ ಅವರ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಬಳುವಳಿ ಇದು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬರಹಗಾರನೊಬ್ಬ (ಪತ್ರಕರ್ತನೆಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಲು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪುತ್ತಿಲ್ಲ) 'ಅವರ ಸಾವಿನಿಂದ ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟವೋ, ಅವರಿಂದಾದ ನಷ್ಟ ತುಂಬಲಾರದ್ದೋ?' ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಮಂಡಲ್ ವರದಿ ಮೂಲ ಸತ್ವ, ಹಿನ್ನೆಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದದ್ದೆನ್ನಲ್ಲ ಬರೆಯುತ್ತಾನೆ. ಮಾಜಿ ಸಂಸದ ಪಿ.ಕೋದಂಡರಾಮಯ್ಯ ಆ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಸರಿಯಾಗಿ ಝಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದಂತೂ ಸತ್ಯ ಕೆಲವರ ಸಾವು ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟ. ಹಾಗೇ ಕೆಲವರ ಹುಟ್ಟು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಭರಿಸಲಾಗದ ಹೊರೆ. ಹಾಗೆ ಹೊರೆಯಾಗುವವರಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಅನೇಕರಿದ್ದಾರೆ.

ಟಿವಿ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಬೇಡವೆ?

ಟಿವಿ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಬೇಡವೆ? ಅವರಿಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಕಲಿಸುವವರ್ಯಾರು? - ಹೀಗೆ ನಾನಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ರಾಜಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಅವರೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡಂತೆ - ಟಿವಿ ವೀಕ್ಷಕರು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮುಂಬೈ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳು ಬಿತ್ತರಿಸಿದ ಪರಿಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿ ನೆಟ್ವರ್ಕ್ ಆಫ್ ವೊಮೆನ್ ಇನ್ ಮೀಡಿಯ ಸಂಪಾದಕರಿಗೆ ಒಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಪತ್ರ ಪೂರ್ಣಪಾಠ ಇಲ್ಲಿದೆ.

Dear Editor,
The mayhem in Mumbai

A few thoughts on TV coverage, which I thought you could publish and start a
debate since I think it is high time we brought under TV channels under some
kind of regulation.


First of all, was it necessary to provide 24-hour coverage of the hostage
crisis? Did it do anything for the viewers, the security forces, the
helpless hostages, Mumbai city or the nation except to make matters worse
for all concerned? According to the security forces, the TV channels had
helped the terrorists and were directly responsible for the death of the
Times of India journalist who was staying on the top floor of the Taj Mahal
Hotel. At the end of the day, after all the hysteria, the maniacal coverage
by the hordes of TV reporters it was the newspapers which gave us a proper
picture of what was happening along with some expert views which helped us
to understand the gravity of the situation. If you went by the TV coverage
it was just another circus for them where the usual shrieking brigade which
plays to the gallery by taking to task the politicians, the security
agencies, neighbouring countries, etc had a field day – for four whole days.
Why do the police, the army and the NSG, which is very good at picking on
drivers in Delhi who stray into the path of VIP cars, not clear the TV
channels from the area of operations? In the Western world you will not find
TV reporters behaving like fish wives and sticking their microphones into
the faces of hostages just released, much less badgering the security
forces. The channels were so keen on providing coverage that they were
willing to risk the lives of their reporters.
Why is there no code of conduct for TV reporters? Surely, their performance
over the past decade has given us ample cause for concern? Why do the
channels not give their reporters some training? Instead we are subject to
unprofessional, unethical and insensitive reportage, forced to endure the
verbal diarrhoea of reporters who come across as extraordinarily banal. I am
aware that it is not easy to keep talking intelligently for more than three
minutes at a stretch so why go in for an exercise where one is talking
mindlessly for hours on end?
Besides, nowhere else in the world, not on CNN (incidentally their coverage
was the best in my opinion with a good mixture of analysis and news
coverage), BBC, AL Jazeera, Iran TV or whatever) will you find reporters and
anchors hectoring and castigating whoever they think deserves to be ticked
off. The liberties Indian TV news channels take with panellists, security
officials, politicians and viewers is simply appalling.
Unfortunately, it is the senior reporters/anchors who are the worst
offenders. We had one editor-in-chief who claimed friendship with one of the
unfortunate ATS top brass who were killed in Mumbai. And what does he tell
the world? That Ashok Kamte won a banana-eating contest in his college days!
Is there no sense of a time and place for such revelations? Is there no
sanctity for any of us even in death? Some of his interviews with those who
had managed to escape were unbelievably fatuous and inappropriate. "Did you
expect such a thing to happen here? (!) Do you plan to come back to India?"
God help us all.
Sanctimoniousness is sometime harder to stomach than plain stupidity.
Another editor who heads a rival channel and is fond of telling viewers how
moral his channel is and believes it is fine to hector those taking a
different stance was put in his place when two experts he had called in told
him all TV channels had played into the hands of the terrorists by their
nauseating and endless coverage of the hostage drama.
Yet another star, famous for her dangerous and witless reporting from the
trenches, put on a suitably grave expression verging on the tearful, but
turned out to be the most insensitive of them all. When she was not busy
sticking the mike into the faces of all and sundry, even relatives gathered
outside the Taj Mahal Hotel desperately waiting for some news of their
captive kin, she was yelling on camera to fellow reporters ("you shut up")
or badgering the security people. Last seen, she had brushed past protesting
policemen and paramedical staff at the Taj around noon today (Saturday 29)
when they had just begun to clear the bodies to show us the sights. "Look at
this window, look at the damage here" before she was chased off.
If TV channels cannot teach their employees how to conduct themselves like
professionals, we need to ask the government and the security agencies to do
so. This is not the best option but would seem justified in the
circumstances. The security agencies also need to be given a code of
conduct: where to keep the media in such situations (at a distance where
they cannot do damage to others and themselves) and who should be briefing
them and when.
One TV channel told an irate viewer who complained about the unprofessional
coverage of the terror strike that she had the option not to watch. Is that
the solution?
I hope this letter will provoke some introspection and some remedial action.
- Rajalakshmi

(A network of women who are related to media and who are working towards responsive, responsible and gender sensitive journalism.www.NWMINDIA.ORG )