ಇರಾಕ್ ಪತ್ರಕರ್ತ ಮತ್ತು ಯುದ್ಧದ ಡಿಮಾಂಡ್!

ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಇರಾಕ್ ನ ಪತ್ರಕರ್ತ ಮುಂತಾಜೀರ್ ಅಲ್-ಜೈದಿ ಅದನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ವಿಶ್ವದ ಹಿರಿಯಣ್ಣ ಎಂದೇ ಕುಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದಿರುವ ಅಮೆರಿಕಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷನಿಗೆ ವಿದಾಯದ ಮುತ್ತನ್ನು ಬೂಟಿನ ಮುಊಲಕ ನೀಡುವುದು ಸುಲಭದ ಮಾತಲ್ಲ.
ಮುಂತಾಜೀರ್ ತನ್ನ ಅಸಂವೈಧಾನಿಕ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಬಂಧಿತನಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವನ ಉದ್ದೇಶ, ಆ ನಡವಳಿಕೆ ಹಿಂದಿರುವ ನೋವು, ಬೇಸರ ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಜಗತ್ತನ್ನು ತಲುಪಿವೆ. ವಿಚಿತ್ರ ನೋಡಿ, ಬಾಂಬ್, ಮಿಸೈಲ್ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಅಮಾಯಕರನ್ನು ಕೊಂದ ಬುಷ್ ವಿರಾಜಮಾನನಾಗಿ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಠಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಕೊಲೆಗಡುಕ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಬೂಟಿನೇಟಿನ ಮುಊಲಕ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ ಪತ್ರಕರ್ತ ಬಂಧಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ!
ಇರಾಕ್ ನ ವಿಧವೆಯರು, ತಬ್ಬಲಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಪ್ರಾಣತೆತ್ತ ಅಮಾಯಕರ ಪರವಾಗಿ ಎರಡನೆಯ ಬೂಟು.
ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಏನೆಲ್ಲಾ ಅವಗಢಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಆ ಪತ್ರಕರ್ತ ತನ್ನ ಎರಡನೆಯ ಬೂಟನ್ನು ಎಸೆಯುವ ಮುನ್ನ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಸಾರಿದ. ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಯುದ್ಧ ಬೇಕು ಎಂದು ಡಿಮಾಂಡ್ ಮಾಡುವವರು ಇದಿರಂದ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕಾದ ಪಾಠವಿದೆ.
ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ದೆಹಲಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ದಿನೇಶ್ ಅಮಿನ್ ಮಟ್ಟು ಸೋಮವಾರ ತಮ್ಮ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ಕುರಿತಂತೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಮುಊರು ರಸ್ತೆ ಕೂಡೋ ಸರ್ಕಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನಾಕಾಣೆ ಮುಂಬತ್ತಿ ಹಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶೋಕಾಚರಣೆ ಮಾಡುವವರು ಯುದ್ಧ ಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪಾರಾಡಾಕ್ಸ್.
ನೆನಪಿರಬಹುದು ನಿಮಗೆ, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ 13-14 ಸೈನಿಕರು ಪ್ರಾಣ ತೆತ್ತರು. ಅವರೆಲ್ಲ ಯಾರು? ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಊರಿನ ಹುಡುಗರು. ಅವರ್ಯಾರೂ ಶ್ರೀಮಂತರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲ. ಬಡ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕ, ರೈತರ ಮಕ್ಕಳು. ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಮಾಡಿದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಹೋಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಈ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಮೊದಲ ಯುದ್ಧವೇ ಕೊನೆಯ ಯುದ್ಧವೇ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲವೆ. ಯುದ್ಧದಿಂದ ಯುದ್ಧ ಮಾತ್ರ ಹುಟ್ಟಬಲ್ಲುದು, ಶಾಂತಿಯಲ್ಲ. ಅಂದಹಾಗೆ ದಿನೇಶ್ ಅಮಿನ್ ಮಟ್ಟು ಬರಹವನ್ನು ತಪ್ಪದೇ ಓದಿ.

ಆತ 'ನಮ್ಮವ'ನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ

ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪ ಅಮೆರಿಕಾ ವಿವಿಯಿಂದ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಲಭಿಸಿದುದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಮಯೋಚಿತ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪ್ರದಾನದ ಹಿಂದೆ 'ಕಾಣಿಸುವ ಕೈ' ಪಾತ್ರವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿತು.

ಒಬ್ಬ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ, ಯಾರೋ, ಯಾವುದೋ ಲಾಭಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಅಂದರೆ, ಒಂದು ದಂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ಅದೂ ಸರಕಾರಿ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ, ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲಾ, ಏನನ್ನಬೇಕು ಇವರ ದಡ್ಡತನಕ್ಕೆ?

ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅವರು ನೀಡಿದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಆ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಹಲವರು ವಾದ ಮಾಡಬಹುದು. ಅಲ್ಲಾ ಸ್ವಾಮಿ, ಸದ್ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ 440ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಶ್ವ ವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಿವೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿಯೇ ಹತ್ತು ವಿ.ವಿ. ಗಳಿವೆ. ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನವರು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ 'ಕೊಡುಗೆ' ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥಳೀಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಕಣ್ತಪ್ಪಿಸಿ, ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿ ದೂರದ ಅಮೆರಿಕಾದ ವಿವಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿತೆ? ಅಲ್ಲಾರೀ, ಯಡಿಯುಊಪ್ಪನ ಕೊಡುಗೆ ಏನು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಂಶೋಧಿಸಲು ಒಂದು ಆ ವಿ.ವಿಯ ನಿಯೋಗವೇನಾದರೂ ಬಂದು ಹೋಗಿತ್ತೆ?

ಅದಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೂ ಇವರ ಸಮಾಜ ಸೇವೆ ದೊಡ್ಡದು. ಇವರಿಗೊಂದು ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಲಹೆಗಾರರು, ಆಪ್ತ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗೆ ಇಂತಹ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿ ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹಿಂದೆ ಇಂಥದೇ ಗೌರವವನ್ನು ಎಸ್.ಎಂ. ಕೃಷ್ಣರಿಗೆ ನೀಡಲು ಆ ವಿಶ್ವ ವಿದ್ಯಾನಿಯಲ ಮುಂದೆ ಬಂದಿತ್ತಂತೆ. ಕೃಷ್ಟ ನಯವಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಬಂಡವಾಳ ಗೊತ್ತು. ಮೇಲಾಗಿ, ತಾನು ಡಾಕ್ಟರ್ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉಮ್ಮೇದಿ ಅವರಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಪ್ರೌಢ ಮನಸ್ಸು ಆಲೋಚಿಸುವ ಪರಿ.

ಅದಿರಲಿ, ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನಿಗೆ ಆ ಪ್ರೌಢತೆ ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ, ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೂ ಇಲ್ಲವೆ. "ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆದ ನಮ್ಮ ಸಿಎಂ" ಎಂದು ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ 'ನಮ್ಮ ಸಿಎಂ' ಎಂಬ ಪದ ಬಳಕೆ ಸರಿಯಾದದ್ದೇ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಯ 'ನಮ್ಮ' ಯಾರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದು? ಓದುಗರೆ, ಈ ನಾಡಿನ ಪ್ರಜೆಗಳೆ, ಬಿಜೆಪಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರೆ ಅಥವಾ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೇ?

ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುವ ಒಂದು ಸಂಗತಿ, ಯಾರೋ ಮಹಾಶಯರು ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪನಿಗೆ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಲಭಿಸಿದ ಬಗ್ಗೆ ಅತೀವ ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟು, ಇಂತಹದೊಂದು ತಲೆಬರಹ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಮಾತು ಸ್ಪಷ್ಟವಿರಲಿ, ಯಾರೇ ಒಬ್ಬನನ್ನು 'ನಮ್ಮವ' ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಸಂಬೋಧಿಸುವುದು, ಆತನ ಸಾಧನೆ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟಾಗ. ವಿದೇಶಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಯಡಿಯುಊರಪ್ಪ ಯಾರದೋ ಲಾಬಿಯಿಂದ ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪಡೆದಾಕ್ಷಣ ಅದು ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಆತ 'ನಮ್ಮವ'ನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಚ್ತಾರಂತೆ!!!

ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಮಟ್ಟಿಗಿದು ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್!
ಜಾಗತಿಕ ಆರ್ಥಿಕ ಕುಸಿತದಿಂದ ಕುಗ್ಗಿರುವ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಗ್ರೂಪ್ ತನ್ನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಲು ತಯಾರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯೊಂದು ಸುದ್ದಿಮಾತು ಬಾಗಿಲು ತಲುಪಿದೆ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಆತಂಕದ ಸಂಗತಿ. ಹಾಗೂ ಇದು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವೇನಲ್ಲ. ಟಿಓಐ ಗುಂಪಿನವರು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಮುಊಹವನ್ನು ಕೊಂಡಾಗಲೇ ಈ ಗುಮಾನಿ ಇತ್ತು. ವಿಜಯ ಸಂಕೇಶ್ವರ ಹೆಸರಿನ ಮೊದಲರ್ಧವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಎಂಬ ಟೈಟಲ್, ಟೈಮ್ಸ್ ಗ್ರೂಪ್ ಗೆ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಪಥ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಪತ್ರಿಕೆ ಕೊಂಡ ತಕ್ಷಣ ಮಾಸ್ಟರ್ ಹೆಡ್ ನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ನಂಬರ್ 1 ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ.
ಆದರೆ ಕ್ರಮೇಣ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲೇ ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಆರಂಭಿಸಿತು. ಆ ಮುಊಲಕ ಉಷಾಕಿರಣ ಮಲಗಿತು. ಕೆಲವರು ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬೇರೆಡೆ ನೆಲೆ ಕಂಡರು. ವಿಜಯ ಟೈಮ್ಸ್, ಬೆಂಗಳೂರು ಮಿರರ್ ಎಂಬ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪ ತಾಳಿತು. ಈಗ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸರದಿ.
ಟೈಮ್ಸ್ ಗ್ರೂಪ್ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ಮಿರರ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಸೋಕಾಲ್ಡ್ 'ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್' ಸುದ್ದಿ ಹೊತ್ತು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಬರಲಿದೆ. ಇದೀಗ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿರುವ ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಪತ್ರಿಕೆ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಲಿದೆ. ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ಹಾಲಿ ಇರುವ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಓದುಗರಿಗೆ ಟಿಓಐ ಕನ್ನಡ ತಲುಪುತ್ತದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗರಿಗೆ ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್!
ಇದೆಲ್ಲಾ ಒತ್ತಟ್ಟಿಗಿರಲಿ. ಇಂತಹದೊಂದು ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದ ತೀರಾ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವವರು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಿಬ್ಬಂದಿ. ಅದು ಟ್ಯಾಬ್ಲಾಯ್ಡ್ ರೂಪ ತಾಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ನೌಕರರ ಅಗತ್ಯ ಬೀಳದು. ವಿವಿಧ ಬ್ಯೂರೋಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ವಿ.ಕ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಟೈಮ್ಸ್ ಕನ್ನಡ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಬಹುತೇಕರು ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರಿಗೆ ಎರಡೋ-ಮುರೋ ತಿಂಗಳ ಸಂಬಳ ಮುಂಗಡವಾಗಿ ನೀಡಿ ಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಹಿಂದೆ ಉಷಾಕಿರಣ ಹಾಗೂ ವಿಜಯ ಟೈಮ್ಸ್ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿದಾಗ ಬೀದಿಗೆ ಬಿದ್ದವರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೆಲವು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಸಿದ್ಧವಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಆರ್ಥಿಕ ದುಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಕಂಗಾಲಾಗಿರುವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಹೊಸ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಇರುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಹೇಗೋ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವವರಿಗೆ ನೆಲೆ ಎಲ್ಲಿ?
ಸುದ್ದಿಮಾತು ಬಯಸುವುದಿಷ್ಟೆ. ಇಂದಿನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಹಲವು ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಜನವಿರೋಧಿ, ಜೀವವಿರೋಧಿ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಿಗೆ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿರಬಹುದು. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಪ್ರಗತಿಪರ ಮನಸ್ಸಿರುವ ಸಂಪಾದಕ ಪತ್ರಿಕೆ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದರೆ ಅದು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಸುದ್ದಿಮಾತಿನದು. ಆದರೆ ಪತ್ರಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲವಾದರೆ? ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಬೇಸರ ಹಾಗೂ ಸಂಗತಿ. ಏಕೆಂದರೆ ನೂರಾರು ಕುಟುಂಬಗಳು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿವೆ. ಸುದ್ದಮಾತಿಗೆ ತಿಳಿದು ಬಂದ ಸುದ್ದಿ, ಕೇವಲ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ಉಳಿದರೆ ಚೆನ್ನ.
ಕೊನೆಮಾತು: ಇದೇ ಭಾನುವಾರ (ಡಿ.14)ದಿಂದ ಡಿಎನ್ಎ ಬೆಂಗಳೂರು ಆವೃತ್ತಿ ಕಣ್ತೆರೆಯಲಿದೆ. ಪತ್ರಿಕೆ ತಂಡಕ್ಕೆ ಶುಭಾಶಯಗಳು.

ಕನಸುಗಳ ನಗರ ಕುರಿತು ವಿನೋದ್ ಮೆಹ್ತಾ ಬರೆದದ್ದು...

ಔಟ್ ಲುಕ್ ಸಂಪಾದಕ ವಿನೋದ್ ಮೆಹ್ತಾ ಮುಂಬೈ ದಾಳಿ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂಬೈ, ಲೆಪೋಲ್ಡ್ ಕೆಫೆ ಹಾಗೂ ಮುಂಬೈಕರ್ ಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೆದ ಪುಟ್ಟ ಬರಹವಿದು. ಸುದ್ದಿಮಾತು ಓದುಗರಿಗೆ...

Ah, Bombay...
Falling to the mother of all security lapses

Could this be happening to the "city of dreams"? Our very own Mumbai? The city is no stranger to terror attacks, but the scale, audacity, flamboyance and planning of this assault takes one’s breath away. As the faces of anonymous, but not hooded, assassins flashed on TV screens, one thing became quickly clear. These gentlemen were looking for maximum exposure in maximum city. And what a spectacular success, from their perspective, the operation has been. Will Mumbai ever be the same again?
As an ex-Mumbaikar, I was reared, physically and intellectually, at one of the terrorist’s first targets: Leopold Cafe. In my time, it was a slightly shady, downmarket eatery patronised by hippies and harlots. My interest lay mainly in the mutton dhansak and dodging the gaze of the Parsi owner whose temper was legendary. He preferred his customers to eat and scoot. And my preference was long lunches and chatting up the better-washed female hippies. The Oberoi and the Taj were second homes. It was at the latter that my first publication, Debonair, was launched. Remembering the generous spirit and cosmopolitan character of Mumbai and its magnificent landmarks in the past tense may be a trifle unfair to a city which has suffered horrendously through terror assaults, but always displayed a remarkable capacity for fast recovery.
Although I have been living in Delhi since the early ’90s, I left my heart in Leopold Cafe. All of which shows that my heart, if nothing else, is in the right place. While our politicos indulge in shouting matches on Islamic terrorism or Hindu terrorism, India bleeds with terrifying regularity. How could close to 20 (if not more) terrorists, armed to the teeth with Kalashnikovs and hand grenades, casually enter a metropolis heavily guarded and heavily warned? How could they get into world-famous hotels, which allegedly are on high alert currently, and leisurely prepare and execute their diabolical deeds? This is the mother of all security lapses.
Our intelligence-gathering network is in a shambles. The tragedy is that everyone, even Ramu the cook, knows how rundown IB and RAW are. Why didn’t these assassins, the harbingers of global terror to India, strike at London, Paris, New York, Sydney? Why did they specifically choose Mumbai? No prizes for coming up with the correct answer.
All of us ex-Mumbaikars can only shed tears for our beloved town. Coming home late on Wednesday night, my wife whispered: "They’ll hit Delhi tomorrow." Or Bangalore or Chennai. Though it didn’t materialise, the original decision of the Prime Minister and L.K. Advani to go together to Mumbai was a good beginning. But I fear the unity won’t last long. Soon we’ll be back to the nasty Afzal Guru-Sadhvi slanging. I hope I am wrong.

ಆಡೋದೊಂದು, ಮಾಡೋದೊಂದು, ಇದು ಪೇಜಾವರ ಸ್ಟೈಲ್..

ದಲಿತರೂ ಹಿಂದೂಗಳು. ಅವರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಮುಂದಾಗುತ್ತೇವೆ ಎಂದರು. ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮತಾಂತರ ಕುರಿತು ಸಂವಾದದಲ್ಲಿ ಪತ್ರ ಬರೆದು ದಲಿತರು ಬೇರಾವ ಜಾತಿ ಸೇರಬಾರದು ಅಂದರು. ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಮತಾಂತರಗೊಂಡ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ದಲಿತ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಪತ್ರ (ಪೂರ್ಣ ಪತ್ರ ಇಲ್ಲಿದೆ ) ಬರೆದು,

"ಅಂತೂ ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಆರಾಧಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ರಾಮ, ಕೃಷ್ಣ, ಶಿವ, ದುರ್ಗೆ ಮೊದಲಾದ ದೇವರನ್ನು, ನಾಗ-ದೈವಗಳನ್ನು, ಗ್ರಾಮ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ತೊರೆದು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಪರಿತ್ಯಜಿಸಿ ಅನ್ಯಮತಗಳಿಗೆ ಸೇರುವುದು ಬೇಡ. ಹಿಂದು ಧರ್ಮದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ಸಂಘಟಿತರಾಗಿ ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡೋಣ. ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಾನೂ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಮಠಾಧಿಪತಿಗಳು ಇದ್ದೇವೆ" ಎಂದುಶ್ರೀಗಳು ಭರವಸೆ ಕೊಟ್ಟರು.

ಮಾಡಿದ್ದೇನು?

ಇದೆಲ್ಲಾ ಬರೀ ಮಾತು ಅನ್ನೋದನ್ನು ಪೇಜಾವರರು ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವತ್ತಿನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ 4 ಪುಟದಲ್ಲಿರುವ ವರದಿ ನೋಡಿ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಶನಿವಾರ ಜಾತಿ ವಿನಾಶ ವೇದಿಕೆ ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದ್ದ ದಲಿತರೊಂದಿಗೆ ಸಹ ಪಂಕ್ತಿ ಭೋಜನಕ್ಕೆ ಪೇಜಾವರ ಬರದೇ ತಮ್ಮ ಹೇಳಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನ ಹುಟ್ಟುವ ಹಾಗೇ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಡಾ.ರಾಮ ಮನೋಹರ ಲೋಹಿಯಾ ವೇದಿಕೆ ಈ ಸವಾಲು ಹಾಕಿತ್ತು.

ಶ್ರೀಗಳು ಸವಾಲುಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ತಮ್ಮ ಆಡಿದ ಮಾತು ಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ದಿಟ ಎನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸದೇ ಹಿಂಜರಿದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ವೇದಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಆಹ್ವಾನ ಹೋಗಿತ್ತಂತೆ. ಆದರೂ ಸೌಜನ್ಯಕ್ಕೂ ಶ್ರೀಗಳಿಂದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಇಂಥವರು , ದಲಿತೋದ್ದಾರದ ಮಾತಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ನಂಬುವುವುದು?

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದವರನ್ನು ಉಳಿದ ಹಿಂದೂಗಳಂತೆ ಸಮಾನತೆ ಯಿಂದ ನೋಡುವ ಭರವಸೆ ನೀಡುತ್ತೇವೆ. ದಲಿತರಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ತಿಳಿಸಿ ದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ವತಃ ಆಗಮಿಸಿ ಅಥವಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ದಲಿತರ ಜೊತೆ ನಾನೂ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧನಿದ್ದೇನೆ.

ಶ್ರೀಗಳು ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ್ದು ಬಾಯಿ ಚಪಲಕ್ಕಾ?

ಕೆಲವರ ಹುಟ್ಟೂ ಭರಿಸಲಾಗದ ಹೊರೆ...

ಮುಂಬೈ ಹಿಂಸೆ ಮಧ್ಯೆ ಮಾಜಿ ಪ್ರಧಾನಿ ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ನಿಧನದ ಸುದ್ದಿ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮದವರಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ತೀವ್ರ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಅವರು ಅಸುನೀಗುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಮುಂಬೈನ ತಾಜ್ ಹೊಟೇಲ್ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ನಿಧನ ವಾರ್ತೆ ಕೇವಲ ಸ್ಕ್ರಾಲ್ ಗೆ ಸೀಮಿತವಾಯಿತು. ಹಿರಿಯ ಸಮಾಜ ಚಿಂತಕ ಕಾಂಚಾ ಇಲಯ್ಯ ತಮ್ಮ ಅಂಕಣ (ಡೆಕ್ಕನ್ ಹೆರಾಲ್ಡ್, ದಿನಾಂಕ ಡಿಸೆಂಬರ್ 3)ದಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ವರ್ತನೆ ಖಂಡಿಸಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಸುದ್ದಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಚಾಕರಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗ ಏಳಿಗೆಗೆ ಹೋರಾಡಿದವರು ನಿಧನರಾದಾಗ ಆ ಸುದ್ದಿ ಅವರಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ದೂರಿದ್ದಾರೆ. " ಇಂಥದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಎಲ್.ಕೆ ಅಡ್ವಾನಿ ನಿಧನ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಈ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ರ ಸಾವಿನಂತೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ " ಎಂದು ಅವರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ.
"If Advani had died amidst the trauma of the Bombay terror attacks, would they have ignored his death as they did in case of V P Singh? Certainly not, becauses there is big business in talking about him".
ಮಂಡಲ್ ವರದಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದು ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾತಿ ನೀಡುವ ಅವರ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಬಳುವಳಿ ಇದು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬರಹಗಾರನೊಬ್ಬ (ಪತ್ರಕರ್ತನೆಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಲು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪುತ್ತಿಲ್ಲ) 'ಅವರ ಸಾವಿನಿಂದ ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟವೋ, ಅವರಿಂದಾದ ನಷ್ಟ ತುಂಬಲಾರದ್ದೋ?' ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಮಂಡಲ್ ವರದಿ ಮೂಲ ಸತ್ವ, ಹಿನ್ನೆಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದದ್ದೆನ್ನಲ್ಲ ಬರೆಯುತ್ತಾನೆ. ಮಾಜಿ ಸಂಸದ ಪಿ.ಕೋದಂಡರಾಮಯ್ಯ ಆ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಸರಿಯಾಗಿ ಝಾಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದಂತೂ ಸತ್ಯ ಕೆಲವರ ಸಾವು ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟ. ಹಾಗೇ ಕೆಲವರ ಹುಟ್ಟು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಭರಿಸಲಾಗದ ಹೊರೆ. ಹಾಗೆ ಹೊರೆಯಾಗುವವರಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಅನೇಕರಿದ್ದಾರೆ.

ಟಿವಿ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಬೇಡವೆ?

ಟಿವಿ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಬೇಡವೆ? ಅವರಿಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಕಲಿಸುವವರ್ಯಾರು? - ಹೀಗೆ ನಾನಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ರಾಜಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಅವರೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡಂತೆ - ಟಿವಿ ವೀಕ್ಷಕರು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮುಂಬೈ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳು ಬಿತ್ತರಿಸಿದ ಪರಿಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿ ನೆಟ್ವರ್ಕ್ ಆಫ್ ವೊಮೆನ್ ಇನ್ ಮೀಡಿಯ ಸಂಪಾದಕರಿಗೆ ಒಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಪತ್ರ ಪೂರ್ಣಪಾಠ ಇಲ್ಲಿದೆ.

Dear Editor,
The mayhem in Mumbai

A few thoughts on TV coverage, which I thought you could publish and start a
debate since I think it is high time we brought under TV channels under some
kind of regulation.


First of all, was it necessary to provide 24-hour coverage of the hostage
crisis? Did it do anything for the viewers, the security forces, the
helpless hostages, Mumbai city or the nation except to make matters worse
for all concerned? According to the security forces, the TV channels had
helped the terrorists and were directly responsible for the death of the
Times of India journalist who was staying on the top floor of the Taj Mahal
Hotel. At the end of the day, after all the hysteria, the maniacal coverage
by the hordes of TV reporters it was the newspapers which gave us a proper
picture of what was happening along with some expert views which helped us
to understand the gravity of the situation. If you went by the TV coverage
it was just another circus for them where the usual shrieking brigade which
plays to the gallery by taking to task the politicians, the security
agencies, neighbouring countries, etc had a field day – for four whole days.
Why do the police, the army and the NSG, which is very good at picking on
drivers in Delhi who stray into the path of VIP cars, not clear the TV
channels from the area of operations? In the Western world you will not find
TV reporters behaving like fish wives and sticking their microphones into
the faces of hostages just released, much less badgering the security
forces. The channels were so keen on providing coverage that they were
willing to risk the lives of their reporters.
Why is there no code of conduct for TV reporters? Surely, their performance
over the past decade has given us ample cause for concern? Why do the
channels not give their reporters some training? Instead we are subject to
unprofessional, unethical and insensitive reportage, forced to endure the
verbal diarrhoea of reporters who come across as extraordinarily banal. I am
aware that it is not easy to keep talking intelligently for more than three
minutes at a stretch so why go in for an exercise where one is talking
mindlessly for hours on end?
Besides, nowhere else in the world, not on CNN (incidentally their coverage
was the best in my opinion with a good mixture of analysis and news
coverage), BBC, AL Jazeera, Iran TV or whatever) will you find reporters and
anchors hectoring and castigating whoever they think deserves to be ticked
off. The liberties Indian TV news channels take with panellists, security
officials, politicians and viewers is simply appalling.
Unfortunately, it is the senior reporters/anchors who are the worst
offenders. We had one editor-in-chief who claimed friendship with one of the
unfortunate ATS top brass who were killed in Mumbai. And what does he tell
the world? That Ashok Kamte won a banana-eating contest in his college days!
Is there no sense of a time and place for such revelations? Is there no
sanctity for any of us even in death? Some of his interviews with those who
had managed to escape were unbelievably fatuous and inappropriate. "Did you
expect such a thing to happen here? (!) Do you plan to come back to India?"
God help us all.
Sanctimoniousness is sometime harder to stomach than plain stupidity.
Another editor who heads a rival channel and is fond of telling viewers how
moral his channel is and believes it is fine to hector those taking a
different stance was put in his place when two experts he had called in told
him all TV channels had played into the hands of the terrorists by their
nauseating and endless coverage of the hostage drama.
Yet another star, famous for her dangerous and witless reporting from the
trenches, put on a suitably grave expression verging on the tearful, but
turned out to be the most insensitive of them all. When she was not busy
sticking the mike into the faces of all and sundry, even relatives gathered
outside the Taj Mahal Hotel desperately waiting for some news of their
captive kin, she was yelling on camera to fellow reporters ("you shut up")
or badgering the security people. Last seen, she had brushed past protesting
policemen and paramedical staff at the Taj around noon today (Saturday 29)
when they had just begun to clear the bodies to show us the sights. "Look at
this window, look at the damage here" before she was chased off.
If TV channels cannot teach their employees how to conduct themselves like
professionals, we need to ask the government and the security agencies to do
so. This is not the best option but would seem justified in the
circumstances. The security agencies also need to be given a code of
conduct: where to keep the media in such situations (at a distance where
they cannot do damage to others and themselves) and who should be briefing
them and when.
One TV channel told an irate viewer who complained about the unprofessional
coverage of the terror strike that she had the option not to watch. Is that
the solution?
I hope this letter will provoke some introspection and some remedial action.
- Rajalakshmi

(A network of women who are related to media and who are working towards responsive, responsible and gender sensitive journalism.www.NWMINDIA.ORG )